Επίλογος
Τελειώνοντας αυτό το άρθρο θα ήθελα να πω δύο κουβέντες προς τους προπονητές και τους παίκτες που θα θεωρήσουν ορισμένες ασκήσεις δυσνόητες ή δύσκολες.
Όλοι οι κορυφαίοι ποδοσφαιριστές που βλέπουμε σήμερα στις κορυφαίες ομάδες του κόσμου ήταν κάποτε παιδιά. Ξεκίνησαν να παίζουν ποδόσφαιρο σε τμήματα υποδομής, και όχι απαραίτητα στης υποδομές των ομάδων όπου παίζουν σήμερα.
Μπορεί ως ποδοσφαιριστής να γεννιέσαι με ένα Α ταλέντο. Αλλά ο ποδοσφαιριστής που: κατεβάζει ψύχραιμα την μπάλα για να την προωθήσει προγραμματισμένα, δεν γεννιέται. Ούτε είναι αδιάφορος ο παίκτης αυτός. Αυτός και οι συμπαίκτες του έχουν δουλέψει σκληρά, δεν τους χαρίζεται τίποτα από κανέναν. Αντίθετα πρέπει να δεχτούν σκληρή κριτική εάν αυτό που πρέπει να κάνουν, αποτύχει. Για να είναι στης ομάδες όπου παίζουν σήμερα συνεχίζουν να δουλεύουν σκληρά κάθε μέρα. Και είναι δικαίως εκεί, γιατί πολύ απλά προσφέρουν τα απαιτούμενα κάθε μέρα, είτε είναι σε προπόνηση είτε είναι σε αγώνα.
Και αν θέλουν και τα δικά μας παιδία να φτάσουν στο συγκεκριμένο επίπεδο πρέπει να είναι καλύτεροι από άλλους και σε αυτόν τον τομέα. Πρέπει τα παιδία να κατανοήσουν μια δυσνόητη άσκηση και να είναι σε θέση να την φέρουν εις περάς. Εάν εμείς ως προπονητές όμως πούμε: ας μην κάνουμε αυτή την άσκηση επειδή είναι δύσκολη, είτε για τους παίκτες είτε για τον προπονητή. Τότε εμείς οι προπονητές στερούμε στον ποδοσφαιριστή την εξέλιξη του. Είναι δουλειά και υποχρέωσή μας να προκαλούμε τη νοημοσύνη του κάθε ταλέντου για να μη μείνει … αιώνιο ταλέντο.
