Η νίκη της RB Leipzig (Λειψία) με 2-1 επί της Ατλέτικο Μαδρίτης ήταν η πιο σημαντική νίκη της καριέρας του Julian Nagelsmann μέχρι στιγμής και ένα καλό παράδειγμα του γιατί ο 33χρονος Γερμανός θεωρείται ο πιο συναρπαστικός νεαρός προπονητής της Ευρώπης.
Οι δύο πλευρές έπαιξαν πολύ διαφορετικά στυλ ποδοσφαίρου. Ενώ η Ατλέτικο Μαδρίτης ήταν ικανοποιημένη να παίξει στο δικό της μισό σε ένα επίπεδο 4-4-2, η Λειψία λειτούργησε σε ένα επιθετικό 4-2-3-1, χωρίς την μπάλα, ένα ασυνήθιστο 3-1-5-1 με την μπάλα, και μερικές φορές έσπρωξε ολόκληρη την Ατλέτικο στο αμυντικό τρίτο του γηπέδου της.
Ο Simeone έχει μεταφέρει την Ατλέτικο σε άλλο επίπεδο την τελευταία δεκαετία και παραμένει ένας εξαιρετικός προπονητής, Αλλά, εδώ, αισθανθήκαμε την ισπανική ομάδα σαν να παίζει ποδόσφαιρο από μια ξεπερασμένη εποχή, σε σύγκριση με την ευελιξία των αντιπάλων τους. Κανένας άλλος προπονητής στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο δεν αλλάζει το σύστημα του τόσο γρήγορα και αποτελεσματικά όσο ο Nagelsmann. Και είναι δύσκολο ακόμα και για μας τους προπονητές να βρίσκουμε τις θέσεις των παικτών του ενώ παρακολουθούμε στην τηλεόραση. Φανταστείτε τώρα τους παίκτες της Ατλέτικο, οι οποίοι ήταν αναγκασμένοι να κυνηγάνε μία νεανική ομάδα σε όλο το γήπεδο. Αυτό πρέπει να ήταν ιδιαίτερα εξαντλητικό.
Εδώ είναι μια φαινομενικά άσχετη κατάσταση μετά από πέντε λεπτά του παιχνιδιού. Η Λειψία έχει κερδίσει ένα πλάγιο άουτ. Υπάρχουν δύο παίκτες της που είναι έτοιμοι να το εκτελέσουν. 
Ο Sabitzer, τελικά, αφήνει τον Laimer να εκτελέσει το πλάγιο άουτ.
Αυτό δεν είναι πολύ ενδεικτικό, αλλά λέει κάτι για τον τρόπο σκέψης της Λειψίας.
Γινόμαστε όλο και περισσότερο μάρτυρες κορυφαίων ευρωπαϊκών συλλόγων που μετατοπίζονται από μια άμυνα τεσσάρων σε τρία άτομα, μεταξύ των αμυντικών και επιθετικών συστημάτων του παιχνιδιού. Αυτό ήταν και ένα θεμελιώδες μέρος της προσέγγισης του Mikel Arteta στην Arsenal. Αλλά, το σύστημα του Nagelsmann ήταν ιδιαίτερα ασυνήθιστο.
Ας επιστρέψουμε στη βασική δομή της ομάδας. Και πάλι, χωρίς την μπάλα, είναι ένα σαφές 4-2-3-1, όπως φαίνεται παρακάτω. Ο Sabitzer (κίτρινος κύκλος) είναι ο δεξιός εξτρέμ και ο Laimer (λευκός κύκλος) είναι ο δεξιός μέσος.
Παρακάτω είναι η επιθετική μορφή της ομάδας. Βλέπουμε κάτι εντελώς διαφορετικό. Ένα 3-1-5-1, με τον Kevin Kampl να σχηματίζει αποτελεσματικά ένα διαμάντι με τις τρεις κεντρικές πλάτες.
Ο Angelino κινείτε προς τα εμπρός και από αριστερός αμυντικός έχει μετατραπεί σε αμυντικό αριστερό μέσο, ενώ ο Lukas Klostermann μπαίνει από τη δεξιά πλευρά της άμυνας για να γίνει δεξιός κεντρικός αμυντικός.
Πιο κοντά στο επιθετικό κομμάτι, οι μπροστινοί 4 κλείνουν χώρους: ο Dani Olmo συνέχισε να παίζει ακριβώς πίσω από τον Yussuf Poulsen, ενώ ο Christopher Nkunku μετακόμισε στην αριστερή πλευρά και ο Sabitzer, ο δεξιός εξτρέμ, έκανε το ίδιο στη δική του πλευρά. Αλλά, αν το δεξί μπακ, ο Klostermann, έκλεινε ως ένα επιπλέον κεντρικό-μπακ, αντί να αντικατοπτρίζει την κίνηση του Angelino στην απέναντι πλευρά, από πού προερχόταν το πλάτος της δεξιάς πλευράς; Από τον κεντρικό μεσοεπιθετικό Laimer. Στην αμυντική φάση του παιχνιδιού, ο Laimer (λευκός) έπαιζε στο εσωτερικό του Sabitzer (κίτρινος). Στην επιθετική φάση του παιχνιδιού, ο Sabitzer έπαιζε εσωτερικά του Laimer. Ακόμα, επισημαίνονται σε λευκό και κίτρινο κύκλο, έχουν αλλάξει θέσεις και στο παραπάνω γραφικό.
Η Λειψία έκανε επιθέσεις σε αυτό το πλευρό (δεξιό) καθ’ όλη τη διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου.
Εδώ είναι ένα καλό παράδειγμα από τα πρώτα λεπτά έναρξης. Ο Sabitzer (κίτρινος) βρίσκεται σε στενό κεντρικό μεσαίο ρόλο, με τον Laimer (λευκός) να έχει ανοιχτεί πλάγια. Ο Yannick Carrasco, ο αριστερός εξτρέμ της Ατλέτικο (σημειωμένος με μαύρο κύκλο), δεν είναι σίγουρος ποιον από τους δύο να μαρκάρει. Ξεκινά να επιτηρεί τον Laimer… και στη συνέχεια αποφασίζει να κλείσει προς τον άξονα, προς τον Sabitzer (κίτρινος), υποδεικνύοντας στον αριστερό μπακ Renan Lodi για να πάρει τον Laimer (λευκός).
foto
Τελικά, ο Carrasco δεν είναι πραγματικά σε θέση να κλείσει τον χώρο. Ο Laimer παίζει ένα-δύο με τον Sabitzer γύρω από το αριστερό μπακ Lodi
και βρίσκει αρκετό χώρο για να κάνει μία καλή σέντρα.
Ακολουθεί ένα άλλο παράδειγμα πριν από το τέλος του πρώτου ημιχρόνου. Και πάλι, ο Carrasco (πορτοκαλί) δεν είναι σίγουρος αν θα μετατοπίσει το παιχνίδι προς τα μέσα και θα κλείσει τον Sabitzer (κίτρινος) ή θα βρει τον Laimer (λευκός). Εδώ, κινείται στενά και ως εκ τούτου η πάσα είναι για τον Dayot Upamecano, να βρει τον Laimer έξω, στα πλάγια.
Όταν η Λειψία επιτιθόταν από την αντίθετη πλευρά, η αλλαγή δημιουργούσε συχνά πολύ χώρο για τον Laimer στα πλάγια. Εδώ είναι ένα παράδειγμα του πώς η δεξιόστροφη αλλαγή θέσεων λειτούργησε για την τοποθέτηση του Sabitzer, περιόρισε την Atletico και στη συνέχεια ο Laimer (λευκός) ήταν ελεύθερος να εκμεταλλευτεί το χώρο στα πλάγια.
Συχνά, η σωστή πάσα δεν ερχόταν. Ακολουθεί παρόμοιο παράδειγμα. Ο Laimer ζητούσε συνεχώς την μπάλα στο δεύτερο δοκάρι.
Τελικά, προς το τέλος του πρώτου ημιχρόνου τον βρήκαν οι συμπαίκτες του με μία βαθιά μπαλιά,
αλλά η κεφαλιά ήταν… φτωχή.
Οι διαφορετικές ευθύνες με και χωρίς την μπάλα σήμαιναν ότι οι μεταβάσεις της Λειψίας ήταν ασυνήθιστες. Ακολουθεί ένα παράδειγμα, όταν η Λειψία έχει επανάκτηση στην κατοχή: ο Laimer πρέπει να επιστρέψει από τη δεξιά πλευρά στο κέντρο της μεσαίας γραμμής, διασταυρώνοντας με τον Sabitzer. Η Λειψία, συχνά, φαινόταν μη πειστική στην αμυντική της λειτουργία από αυτή την πλευρά, με το δεξιό αμυντικό Klostermann αναγκασμένο να καλύψει ένα μεγάλο κενό. Ο Carrasco ήταν ο πιο επικίνδυνος επιθετικός της Ατλέτικο καθ’ όλη τη διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου.
Στη συνέχεια, αφού η Λειψία έχει οργανωθεί πίσω στο αμυντικό της σχήμα και ο Sabitzer (κίτρινος) κερδίζει την μπάλα από τον Lodi, ο Laimer (λευκός) πρέπει να κάνει αντίθετο τρέξιμο, έξω από την κεντρική μεσαία γραμμή, προς τη δεξιά πλευρά.
Η Λειψία πιθανότατα θα μπορούσε να κάνει περισσότερα από αυτή την κατάσταση. Παρόλη την τακτική πολυπλοκότητά τους, η τελική τους πάσα ήταν ανεπαρκέστατη καθ’ όλη τη διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου.
Με αυτό κατά νου, έχει ενδιαφέρον να δούμε την πηγή του πρώτου γκολ της Λειψίας, πέντε λεπτά μετά την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου. Είχε κάτι το «ασυνήθιστο». Είχε τον Laimer πρωταγωνιστή (λευκός) στη θέση που ταιριάζει με τις αμυντικές του ευθύνες (κεντρική μεσαία γραμμή) με τον Sabitzer (κίτρινος) να παραμένει πλάγια για να σεντράρει
και το γκολ να σημειώνεται από τον Dani Olmo στο πρώτο δοκάρι.
Μήπως η άμυνα της Ατλέτικο πιάστηκε στον ύπνο, επειδή είχε συνηθίσει τους δύο αυστριακούς να ανταλλάσσουν θέσεις και εκπλαγήκανε στη σπάνια περίσταση που δεν το έκαναν;
Ο Laimer αντικαταστάθηκε από τον νεαρό Αμερικανό Tyler Adams, 18 λεπτά πριν το τέλος. Αυτό, εν μέρει, επειδή ο Nagelsmann ήθελε κάποιον να παρακολουθεί τον Joao Felix, ο οποίος είχε μπει ως αλλαγή στην αριστερό πλευρά, με μεγάλη επίδραση. Αυτό δεν άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο η Λειψία επιτιθόταν. Ο Adams (λευκός) έπαιζε το ρόλο του Laimer.
Το rotation είχε αντίκτυπο για τον νικητή; Ίσως η Ατλέτικο να μην είχε εκπλαγεί σε αυτήν την κατάσταση,
αλλά παρόλα αυτά ο Sabitzer κατάφερε να βγάλει μία εξαιρετική σέντρα προς τον Angelino… με τον Angelino να κόβει την μπάλα πίσω για τον πλασματικό κεντρικό μέσο Adams (λευκός), που σε αυτή τη φάση παίζει έξω δεξιά, για να σκοράρει και να στείλει τη Λειψία στους ημιτελικούς.
Υπήρχαν και άλλα πράγματα που πρέπει να θαυμάσουμε για την απόδοση της Λειψίας: η επιβλητική κεντρική παρουσία του Upamecano, η ικανότητα του Kampl να διαχειρίζεται τη μεσαία ζώνη, και επίσης η ικανότητα του Angelino να καλύπτει όλη την αριστερή πλευρά.
Αυτό το rotation των θέσεων από τη δεξιά πλευρά λειτούργησε ιδιαίτερα καλά. Παραμένει να δούμε αν ο Nagelsmann έχει τη «γενναιότητα» να χρησιμοποιήσει αυτήν την προσέγγιση την Τρίτη, ενάντια σε μια αριστερή πλευρά που πιθανόν να παρουσιάσει έναν υγιή Kylian Mbappe. Αλλά, απέναντι σε μια παθητική Ατλέτικο πλευρά, αποδείχθηκε καθοριστική.
