Μια ήττα 8-2 σε έναν αγώνα νοκ άουτ. 4-1 και 4-1 σε κάθε ημίχρονο. Κατά κάποιο τρόπο, ήταν δύο ξεχωριστές ήττες για την Μπάρτσα.
Η πρώτη ήταν μία ποδοσφαιρική ήττα: η ποδοσφαιρική ανωτερότητα της Μπάγερν Μονάχου που τους πίεσε και τους χτύπησε από τα πλάγια.
Η δεύτερη ήταν μια ανθρώπινη ήττα: η Μπάρτσα εγκατέλειψε, «αφήνοντας» μάλιστα έναν παίκτη που εξακολουθεί να είναι δικός της, τον Philippe Coutinho, να πετυχαίνει δύο γκολ εις βάρος της.
Παραδόξως, αυτή η δεύτερη ήττα ήταν τόσο σοβαρή —μετατρέποντας μια μεγάλη απώλεια σε μια ιστορική αμηχανία— ότι η ποδοσφαιρική ήττα θα μπορούσε να παραβλεφθεί ελαφρώς. Τα πρωτοσέλιδα δεν είναι για τακτικές αποτυχίες, αλλά για την έλλειψη αγώνα από τους παίκτες, μια καταστροφική περίοδο μεταγραφών και ίσως την ανάγκη για αλλαγές σε διοικητικό επίπεδο.
Είναι σαφές ότι τα προβλήματα της Μπάρτσα υπερβαίνουν κατά πολύ τον Quique Setien και την προσέγγισή του, από την Παρασκευή το βράδυ. Και όμως, ο Setien είχε πιθανώς ήδη χάσει δουλειά του μετά από μισή ώρα, όταν η ομάδα του έχανε με 4-1.
Θα επικεντρωθούμε σε αυτή την πρώτη μισή ώρα.
Η πιο αξιοσημείωτη διαφορά μεταξύ των ομάδων σε αυτό το παιχνίδι ήταν τα διαφορετικά επίπεδα συμπαγούς τους. Ο Hansi Flick είχε την Μπάγερν να παίζει σε ένα σχεδόν παράλογα συμπαγές σύστημα, που αποδεικνύεται από το παρακάτω γραφικό.
Με εξαίρεση τον Robert Lewandowski, και όχι πάντα, οι άλλοι εννέα παίκτες ήταν ένα συμπαγές σύνολο, έχοντας ένα βάθος όχι μεγαλύτερο των 15 μέτρων. Υπάρχει ένα αξιοπρεπές επιχείρημα. Η Μπάγερν έδωσε πάρα πολύ χώρο στα πλάγια στην Μπάρτσα. Αυτό φαίνεται καθαρά από το βαθμό που οι ακραίοι μπακ Nelson Semedo και Jordi Alba δημιούργησαν αρκετές φάσεις στην επίθεση.
Εδώ είναι ένα άλλο παράδειγμα, αυτή τη φορά με τον Gerard Pique να δίνει μια μπαλιά έξω στον Semedo. Το σχήμα της Μπάγερν είναι στην πραγματικότητα ακόμα πιο ακραίο εδώ. Κοιτάξτε το βαθμό στον οποίο παίζουν τον Luis Suarez και τον Leo Messi, που είναι αρκετά μέτρα offside. Ακόμη πιο ασυνήθιστο, και ο διαιτητής είναι σε θέση οφσάιντ.
Από την άλλη πλευρά, η Μπάρτσα δεν ήταν με τίποτα συμπαγής σαν τη Μπάγερν. Εδώ είναι μία πάσα από τον Jerome Boateng στον Lewandowski, που κινείται βαθιά ανάμεσα στις γραμμές. Αντιθέτως, δεν έβλεπες να υπάρχει κανένας τρόπος με τον οποίο η Μπάρτσα θα μπορούσε να βρει τον Messi σε παρόμοια θέση. Δεν ήταν σε θέση να περάσουν την μπάλα μέσα από τις γραμμές, αλλά και ο Messi είχε ήδη κλειστεί.
Άλλο παράδειγμα. Και πάλι η διαφορά στο σχήμα από τις παραπάνω εικόνες είναι εντυπωσιακή. Η Μπάρτσα είναι πιο απλωμένη κάθετα και οριζόντια, οι επιθετικοί δεν κάνουν πολλά, υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα στο μεσαίο κουαρτέτο, ο Sergi Roberto έχει οπισθοχωρήσει για να παρακολουθήσει τον Alphonso Davies και η Μπάγερν έχει παίκτες μεταξύ των γραμμών.
Σε μια τόσο καταστροφική νύχτα για τη Μπάρτσα, είναι δύσκολο να ξεχωρίσουμε άτομα. Πιθανότατα υπήρχαν χειρότεροι παίκτες από τον Sergio Busquets, αλλά αν η Μπάρτσα ήθελε να κερδίσει αυτό το παιχνίδι ή να ασκήσει οποιονδήποτε έλεγχο παιχνιδιού, τότε θα χρειάζονταν έναν εξαιρετικά αξιόπιστο μέσο να βγει μπροστά, να κάνει κουμάντο, όπως είχε πολλές φορές κάποιον την τελευταία δεκαετία.
Αντ’ αυτού, ο Busquets ήταν όλη η εικόνα της Μπάρτσα, με λάθος επιλογές όταν είχαν την κατοχή. Απέκτησε κατοχή στα τρία πρώτα δευτερόλεπτα και έκανε το πρώτο λάθος. 
Ανακτούν την μπάλα και κάνει αμέσως, στα επόμενα δύο δευτερόλεπτα, ξανά λάθος... 
και στη συνέχεια, για τρίτη φορά, 30 δευτερόλεπτα μετά από αυτό, ξανά λάθος.
Συγκριτικά, ο ανάλογος παίκτης της Μπάγερν, Thiago Alcantara, του πήρε 61 λεπτά για να χάσει μια πάσα, την 52η του στο παιχνίδι. Ο Busquets έκανε λάθος πάσα τρεις φορές στα πρώτα 35 δευτερόλεπτα. Φαινόταν ότι θα ήταν μεγάλη νύχτα…
Ωστόσο, αξίζει να επισημανθεί ότι η Μπάρτσα είχε στην πραγματικότητα πολλές ελπιδοφόρες στιγμές στο πρώτο ημίχρονο, συνήθως όταν οι ακραίοι της μπακ ανέβαιναν στην επίθεση για να εκμεταλλευτούν το χώρο στο εξωτερικό τής μεγάλης περιοχής τής Μπάγερν. Το γκολ του πρώτου ημιχρόνου της Μπαρτσελόνα προήλθε από τη σέντρα του Clement Lenglet προσπαθώντας να βρει τον Suarez. Στην προσπάθεια του ο David Alaba «κρεμάει» τον Manuel Neuer. Το γεγονός ότι ο Αυστριακός απάντησε γελώντας για το λάθος του —σαν να γνώριζε ότι δεν θα ήταν κρίσιμο— ήταν ίσως ενδεικτικό.
Για το γέλιο-χαμόγελο του Alaba, ίσως, θα μπορούσε να γραφεί ένα ξεχωριστό άρθρο. Είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της καλής ψυχολογικής κατάστασης που είχαν οι παίκτες της Μπάγερν. Χωρίς να πουν τίποτα, νοιώθεις σαν να λένε όλοι μαζί «και τι έγινε;» «δεν πειράζει» γιατί νιώθουν μέσα τους πως (τουλάχιστον εκείνη τη χρονική στιγμή) είναι καλύτεροι. Και οι παίκτες όταν νιώσουν ότι είναι πραγματικά καλύτεροι από τον όποιο αντίπαλο, για να το γενικεύσω, σίγουρα δεν βάζουν εύκολα 8, αλλά δύσκολα γλυτώνει και ο αντίπαλος την πεντάρα. Επανερχόμενος στους παίκτες τις Μπάγερν, που συχνά πυκνά ρίχνουν πεντάρες… ε… μόνο 3 γκολ έβαλαν ακόμα.
Υπήρξαν περαιτέρω αλλαγές, που προέκυψαν και πάλι από την επιθετική λειτουργία των ακραίων μπακ. Ο Semedo ντριμπλάρει προς τα εμπρός για να δημιουργήσει μια καλή ευκαιρία για τον Suarez…
... Για να ξεπεράσουν το εμπόδιο του Davis και να μπορέσει ο Messi να κόψει προς τα μέσα και να σουτάρει.
Αμυντικά, όμως, η Μπάρτσα υπέφερε άσχημα από τα πλάγια.
Ακόμη, δεν ήταν απολύτως σαφές ποιος ήταν ο ρόλος που έπαιζαν ο Sergi Roberto και ο Arturo Vidal, οι δύο ακραίοι παίκτες στο μεσαίο τμήμα τεσσάρων της Μπάρτσα. Δεν προσέφεραν τίποτα στην επίθεση, έπαιξαν κοντά χωρίς να βοηθήσουν στο να σταματούν τη Μπάγερν στον άξονα, και προσέφεραν λίγη υποστήριξη απέναντι στους ακραίους μπακ της Μπάγερν. Ακολουθεί ένα παράδειγμα μιας διαγώνιας σέντρας προς τον Davies, η οποία αναγκάζει τον Semedo να βγει από το αμυντικό μπλοκ και να δημιουργεί χώρο μεταξύ του και του Pique. Ο Roberto αναγκάζεται να προσπαθήσει να καλύψει αυτό το κενό.
Άλλες φορές, η Μπάγερν είχε, απλά, πάρα πολύ χώρο στα πλάγια. Ο Davies ήταν μια προφανής απειλή, κάτι που ήταν γενικά γνωστό, αν θυμηθούμε τις εκπληκτικές του εμφανίσεις σε όλο το Champions League της φετινής σεζόν.
