Με την μπάλα από το παιχνίδι θέσεων, γρήγορα στην πλάτη της άμυνας του αντιπάλου
Η Γαλλία, γενικά, άρεσε. Είχε ένα καλό ρεπερτόριο με διάφορες μορφές επίθεσης. Εκεί που έβλεπες ένα παιχνίδι θέσεων, με δομή στις γραμμές της, ξαφνικά είχε και τη μεγάλη μπαλιά. Είχε υψηλή ποιότητα στις μεταβιβάσεις της και γινόταν πάρα πολύ επικίνδυνη στις στημένες φάσεις. Ο τερματοφύλακας Λιωρίς, συνήθως, ξεκίναγε το παιχνίδι δίνοντας την μπάλα σε έναν από τους δύο κεντρικούς αμυντικούς που είχε ανοιχτεί στις άκρες. Το εξάρι τους, ο Καντέ, ερχόταν χαμηλά στον άξονα για να είναι διαθέσιμος ως μία πρόσθετη επιλογή. Μέσω αυτών των τριγώνων η ομάδα απελευθερωνόταν γρήγορα από το αντίπαλο πρέσινγκ στο δικό της μισό. Με την μπάλα κάτω, με κάθετες πάσες, με εναλλαγές στο παιχνίδι της, προσπαθούσε να φτάσει στην αντίπαλη περιοχή. Είδαμε ότι στο παιχνίδι εναντίον της Αργεντινής ξεπερνούσε γρήγορα τις γραμμές των αντιπάλων, πηγαίνοντας το παιχνίδι στα γρήγορα άκρα, στους Γκρίεζμαν και Εμπαπέ.
Σημαντικές ήταν και οι κινήσεις των Πογκμπά και Ματουιντί. Τραβούσαν αντιπάλους και δημιουργούσαν πρόσθετους χώρους στο βάθος της αντίπαλης άμυνας. Η τελική κάθετη πάσα, τις περισσότερες φορές, πήγαινε προς τον Εμπαπέ ο οποίος χάρη στην ταχύτητά του είχε εμφανή πλεονεκτήματα απέναντι στην αντίπαλη άμυνα.
Η ομάδα της Γαλλίας δεν έπαιρνε ρίσκο όταν βρισκόταν κοντά στο δικό της τέρμα. Προσπαθούσε, σε αρκετές περιπτώσεις, να βρει με μεγάλη μπαλιά τον Ζιρού. Παράλληλα, οι Εμπαπέ και Γκρίεζμαν πήγαιναν κοντά στον Ζιρού για να μπορέσουν να εκμεταλλευτούν τη δεύτερη μπαλιά. Εάν οι κεντρικοί, σε συνδυασμό με τους επιθετικούς τους έβλεπαν χώρο στην πλάτη της άμυνας του αντιπάλου, είχαμε και μεγάλες πάσες προς το χώρο αυτό. Στο μεταβατικό στάδιο ο Καντέ ήταν πιο πίσω, στο χώρο του κέντρου και του άξονα, ενώ το δεύτερο εξάρι ο Πογκμπά, κινούνταν μεταξύ του Βαράν και του ακραίου αμυντικού, του Παβάρ, που ανέβαινε. Το δεξί εξτρέμ, ο Εμπαπέ, επιθετικά ήταν εμφανές ότι κινούταν για να πετύχει γκολ με εμφανή τη μετακίνηση του προς τον άξονα, ενώ το αριστερό εξτρέμ, ο Ματουιντί, κινούταν πιο πολύ έξω από τη μεγάλη περιοχή. Έτσι, δημιουργούσε πολύ χώρο όταν επιτιθόταν ο ακραίος αμυντικός Χερνάντες.
Όταν ο αντίπαλος κλεινόταν πίσω, όπως η Ουρουγουάη στα προημιτελικά, τότε Η Γαλλία χρησιμοποιούσε όλο το πλάτος του γηπέδου, για να φέρει ανοργανωσιά στην αντίπαλη άμυνα μέσω της συχνής κίνησης δεξιά-αριστερά. Τέτοιες φάσεις όμως –με μεγάλη κατοχή μπάλας– ήταν αρκετά σπάνιο στην ομάδα της Γαλλίας.
Η Γαλλία είχε εξαιρετικά γρήγορες αντεπιθέσεις όταν κέρδιζε την μπάλα. Αυτό ήταν αποτέλεσμα στο ότι η ομάδα συγκεντρωνόταν σε μία σταθερή και συμπαγή αμυντική οργάνωση, η οποία έδινε στην ομάδα της Γαλλίας τις πιθανότητες όταν κέρδιζε την μπάλα στο δικό της μισό ή στο χώρο της σέντρας, να κάνει μία γρήγορη μετάβαση στην επίθεση. Παίκτες όπως ο Εμπαπέ και ο Γκρίεζμαν είναι λόγω της ταχύτητάς τους ιδανικοί για μία τέτοια τακτική. Η ομάδα της Γαλλίας γινόταν ιδιαίτερα επικίνδυνη όταν κέρδιζε την μπάλα, γιατί είχε πολλές τεχνικοτακτικές δυνατότητες. Μία από τις μεγαλύτερες δυνατότητές της ήταν ότι έπαιζε ένα σχεδόν άπιαστο ποδόσφαιρο με μία επαφή. Με αυτόν τον τρόπο κατάφερνε να απαλλαγεί από το πρωταρχικό πρέσινγκ του αντιπάλου. Έκανε την προσπάθεια του αντιπάλου να δημιουργήσει μία κατάσταση πρέσινγκ να μοιάζει με πολύ μικρό εμπόδιο.
Ένας ακόμα αξιοσημείωτος παράγοντας στις επιθετικές απόπειρες ήταν ο τεχνικά πολύ δυνατός Πογκμπά, ο όποιος με τις ντρίπλες του και με το σωστό timing στην κάθετη πάσα στο βάθος, δημιουργούσε πολλά προβλήματα στις αντίπαλες ομάδες. Φυσικά, εξ ίσου αξιοσημείωτοι ήταν και οι επιθετικοί Εμπαπέ και Γκρίεζμαν, ιδιαίτερα όταν είχαν χώρο στην πλάτη της άμυνας. Όταν η αντίπαλη άμυνα είχε ανέβει πάρα πολύ και έχανε την μπάλα κοντά στην περιοχή της Γαλλίας, τότε ήταν πάρα πολύ δύσκολο να μπορέσεις να σταματήσεις αυτούς τους παίκτες.
Άλλο ένα στοιχείο που συνετέλεσε στην επιτυχία της ομάδας ήταν και οι στημένες φάσεις. Δεν ήταν μόνο τα γκολ που πέτυχαν μέσα από αυτές στα προημιτελικά και τον ημιτελικό, αλλά μέσω αυτών δημιούργησαν και άλλες ευκαιρίες. Φυσικά, όταν υπάρχουν δύο παίκτες (Γκρίεζμαν και Πογκμπά) που είναι πάρα πολύ καλοί στα στημένα και παίκτες όπως οι Βαράν, Ουμτιτί και Ζηρού που μπορούν να διεκδικήσουν μία κεφαλιά στις στημένες φάσεις, είναι λογικό για κάθε προπονητή να εστιαστεί σε αυτές. Έτσι έκανε και ο Ντεσάμπς. Στηρίχτηκε πάρα πολύ στις ατομικές ικανότητες των παικτών του και τις μετέτρεψε σε δυνατότητες υπέρ της ομάδας. Αυτό που πρέπει να παραδεχτούμε για τον Ντεσάμπς, είναι ότι το έκανε πάρα πολύ καλά.
Πέτρος Κένερ – Πωλ Σεμπάουερ
