Γενικά συμπεράσματα
Δεν είδαμε ομάδα που να είχε μεγάλη ταχύτητα ανάπτυξης και να δημιουργεί πολλές-καλές φάσεις μέσα στην αντίπαλη μεγάλη περιοχή. Το ένας εναντίον ενός ήταν ένα σπάνιο φαινόμενο. Πολύ κατοχή μπάλας, από δεξιά στα αριστερά και από τα αριστερά στα δεξιά και πάλι το ίδιο, πράγμα που έφερε πολλές λάθος πάσες. Σε πολλές περιπτώσεις οι μεν δεν μπορούσαν, οι δε δεν ήθελαν. Είχαν και οι δύο ένα φόβο, το ρίσκο που υπάρχει στο καλό επιθετικό ποδόσφαιρο. Έτσι, πολλά παιχνίδια αποκτούσαν ενδιαφέρον μόνο στα τελευταία λεπτά, όταν η μία ομάδα αποφάσιζε ότι θέλει ή ότι πρέπει να κερδίσει το παιχνίδι. Το ευτυχές γεγονός ήταν ότι στους ημιτελικούς φτάσανε ομάδες οι οποίες, όχι μόνο μπορούσαν, αλλά το ήθελαν κιόλας. Με αυτές τις ομάδες θα ασχοληθούμε και θα αναλύσουμε. Γαλλία, Κροατία, Βέλγιο, Αγγλία.
Οι προπονητές της Γαλλίας, της Κροατίας, του Βελγίου και της Αγγλίας προσπάθησαν, όπως όλοι, να περάσουν δεδομένα στους παίκτες τους. Ο Ντεσάμπς παρουσίασε μια ομάδα με μια καλοζυγισμένη τακτική. Η Κροατία στηρίχτηκε στους Ράκιτιτς, Μόντριτς και τους έδωσε ελευθερίες στο παιχνίδι τους παίζοντας επιθετικά και ο Ντάλιτς έκανε την ομάδα… ομάδα. Ο Μαρτίνς είχε εναλλακτικές λύσεις με τη Βελγική ομάδα και όταν έβλεπε ότι η στρατηγική του δεν λειτουργούσε έκανε εσωτερικές αλλαγές. Ο Σάουθγκεϊτ με την Αγγλία έβγαλε την ομάδα στο γήπεδο χωρίς να παραμελήσει το τυπικό εγγλέζικο ποδόσφαιρο και όταν χρειαζόταν έψαχνε το γκολ με κεφαλιά. Είδαμε ένα οργανωμένο παιχνίδι ανάπτυξης από πλευρά Αγγλίας, όπου υπήρχε αρκετή δύναμη, αλλά και μεγάλη εξάσκηση στα στημένα.
Το παγκόσμιο του 2018 είχε δύο πρότυπα τακτικής. Ομάδες που δεν είχαν ποδοσφαιρική ποιότητα, όπως Σουηδία και Ισλανδία, κλεινόντουσαν στην περιοχή τους και η συγκέντρωση ήταν εναντίον της μπάλας. Όταν την κέρδιζαν προσπαθούσαν με γρήγορη αντεπίθεση. Σε αντίθεση αυτών, τα φαβορί, όπως η Ισπανία η Αργεντινή και η Γερμανία, παίζανε με κατοχή μπάλας για να φτάσουν στην επιτυχία. Η Γαλλία, όμως, είχε ένα δικό της μοτίβο.
