του Πέτρου Κένερ
Παγκόσμιο Kύπελλο: Είδαμε, ακούσαμε, διαβάσαμε πάμπολλα. Τι έμεινε; Δύσκολο ερώτημα. Σίγουρα η πρωταθλήτρια Ιταλία, ο Ζιντάν, η μουρμούρα ότι δεν είδαμε καλά παιχνίδια, τα λάθη της διαιτησίας, η διακωμώδηση του Χορταρέα που του την κάνανε, κατά δήλωσή του, οι μαυρούληδες της Γκάνας.
Να ΄ναι καλά, μας έκανε και γελάγαμε με τις προβλέψεις του περί ζωδίων και άλλων αηδιών και φυσικά οι δηλώσεις-αναλύσεις σχετικών, αλλά και κατά κανόνα ασχέτων. Ασχέτων με το αντικείμενο του ποδοσφαίρου εννοώ. Έχω ξαναγράψει ότι οι Έλληνες σε περίοδο σεισμών γίνονται σεισμολόγοι, σε περίοδο εκλογών εκλογολόγοι και είναι «παντός καιρού» προπονητές ποδοσφαίρου. Το γράφω έτσι απλά, με μια δόση χιούμορ, είναι όμως ένα τεράστιο πρόβλημα. Αυτό που αποκομίζει ο φίλαθλος, η φίλαθλη κοινή γνώμη αν προτιμάτε, δεν απέχει απλά από την πραγματικότητα, πολλές φορές δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα.
Ήταν πέναλτι; «Ναι…, αλλά δε δίνεται σε παγκόσμιο κύπελλο». Ξεκινώ, όπως καταλάβατε, με τους κανονισμούς. Το ακούσαμε κι αυτό. Δε δίνεται, λέει, σε παγκόσμιο κύπελλο. Τι να σχολιάσω αλήθεια; Οτιδήποτε πω, μου θυμίζει τη φράση: «να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας». Και να ΄ταν το μόνο. Μπαίνει ο παίκτης σε θέση για γκολ, τον «καθαρίζει» από πίσω με κλασικό βάρβαρο «κλάδεμα» ο αντίπαλος και επειδή υπάρχει άλλος παίκτης, ακούμε ότι σωστά δεν αποβλήθηκε γιατί δεν είναι τελευταίος. Το ότι ο άλλος παίκτης ήταν εκτός φάσης, ανήμπορος να βοηθήσει από τόσο μακριά, το ότι το βάρβαρο «κλάδεμα» είναι απ΄ ευθείας κόκκινη, έστω κι αν έχεις τους 300 του Λεωνίδα από πίσω σου, όχι, αυτό γι’ αυτούς δεν παίζει ρόλο. «Τρώει» την ντρίπλα ο παίκτης, ή την «ποδιά», προλαβαίνει αυτόν που του την έκανε, του ρίχνει μια και τον ρίχνει κάτω, παίρνει, φυσικά, την κίτρινη κάρτα και το σχόλιο είναι: «Αυστηρή κάρτα». Τι να σχολιάσω πάλι; Με «πάτριοτ» πρέπει να τον χτυπήσει για να πάρει κάρτα; Έγινα σαρκαστικός θα μου πείτε. Και λίγο είναι. Και είναι λίγο, γιατί αυτός ο φίλαθλος, που τα ακούει όλα αυτά, θα έρθει αύριο στο γήπεδο που θα παίζουμε εμείς και θα θεωρεί φυσιολογικά κάποια πράγματα, θα πιστεύει ότι έχει γνώση και δίκιο, και δυστυχώς, αν κατά την κρίση του χρειαστεί, θα πετάξει το μπουκάλι ή το κινητό του στον παίκτη μας. Και θα είναι δύσκολος αντίπαλος, γιατί πιστεύει ότι έχει δίκιο και ότι η δικιά μας ομάδα τον «έστησε»…
Ας αφήσουμε την παραπληροφόρηση για τους κανονισμούς και ας πάμε στα άλλα. Κατ΄ αρχάς στη μόνιμη μουρμούρα ότι σήμερα δε βλέπουμε καλό ποδόσφαιρο.
Η καραμέλα της σύγκρισης του παλιού «καλού» ποδοσφαίρου με το σημερινό «κακό», δε λιώνει με τίποτα. Πριν εκφράσω άποψη, ας πάρουμε κάποια δεδομένα. Έχετε δει παιχνίδια της δεκαετίας του ’60 και του ’70; Ο τερματοφύλακας πήδαγε σαν τον άλτη της αντίστοιχης εποχής στο άλμα εις ύψος στις γυμναστικές επιδείξεις των σχολείων. Ο καθαρός χρόνος παιχνιδιού ήταν περίπου 40 λεπτά, με κάποια παιχνίδια να αγγίζουν τα 30΄. Μέσα σ΄ αυτά ήταν και οι πάσες από τον τερματοφύλακα στον αμυντικό, πάλι στον τερματοφύλακα, πάλι στον αμυντικό, πάλι στον τερματοφύλακα, πάλι στον άλλο αμυντικό… Σας κούρασα; Σκέψου να το βλέπεις. Φυσικά τότε ήταν φυσιολογικό. Σήμερα ο καθαρός χρόνος ξεπερνά τα 60 λεπτά. Παλιά, 3 προπονήσεις την εβδομάδα ήταν το μέσο όρο προπονήσεων των επαγγελματιών ποδοσφαιριστών. Σήμερα; Καθημερινές προπονήσεις ακόμα και σε ομάδες τοπικών πρωταθλημάτων. Θυμάστε τη σωματική – μυϊκή διάπλαση των παλιών ποδοσφαιριστών; Οι σημερινοί είναι σαν αγάλματα αρχαίων Ελλήνων. Θα μου πείτε εντάξει, αλλά από μπάλα; Με ελάχιστες εξαιρέσεις, τότε, οι 6 της άμυνας ήταν ή «ξυλοκόποι» ή «δολοφόνοι». Όποιος πήγαινε την μπάλα πιο μακριά, ή και έξω από το γήπεδο, ήταν ο καλύτερος αμυντικός. Τα δύο εξτρέμ και ο σέντερ φορ δε γυρνάγανε πίσω στην άμυνα, λες και οι αμυντικοί της ομάδας τους παίζανε σε άλλο γήπεδο. Ακούω από κάποιους ότι τότε δεν τραυματίζονταν, ειδικά για θλάσεις και τραβήγματα, ενώ σήμερα είναι υπερευαίσθητοι οι ποδοσφαιριστές. Την υπερπολλαπλάσια προπόνηση-καταπόνηση που δέχονται οι σημερινοί ποδοσφαιριστές, που μόνιμα δουλεύουν στα όριά τους, την αγνοούν αυτοί που τα λένε αυτά.
Κάτι τελευταίο σχετικά με την τεχνική. Είδατε κάτι κοντρόλ που έκαναν σχεδόν όλοι οι ποδοσφαιριστές, όλων των ομάδων, στο παγκόσμιο κύπελο 2006; Είδατε υπό την πίεση τριών ή και τεσσάρων αντιπάλων κάτι εκπληκτικές κάθετες πάσες που έβγαζαν; Αυτοί δεν ξέρουν μπάλα; Μήπως έχουμε κολλήσει και υπερεκτιμούμε τα τακουνάκια και τις ντρίπλες των Βραζιλιάνων, ενώ αντίστοιχες ενέργειες άλλων ποδοσφαιριστών από άλλες χώρες, τις υποτιμούμε και τις περνάμε απαρατήρητες; Ρητορικό ήταν το τελευταίο ερώτημά μου, γιατί δυστυχώς έτσι γίνεται. Κάποια εκπληκτικά γκολ και ενέργειες μη Βραζιλιάνων, αν τα έκαναν Βραζιλιάνοι θα ακούγαμε την ατάκα: Μόνο αυτοί ξέρουν…
Έτσι λοιπόν, το αν υπάρχει υπάρχει θέμα σύγκρισης παλιού με νέο ποδόσφαιρο, θα περιοριστώ να το βάλω σε εισαγωγικά, γιατί είναι «άλλα αθλήματα».
Όταν ένας Κρόιφ και ένας Πλατινί δηλώνουν ότι πολλοί ποδοσφαιριστές της εποχής τους, συμπεριλαμβανομένων και των ιδίων, αν δια μαγείας έπαιζαν σήμερα, δε θα μπορούσαν να ανταποκριθούν, τότε τι να πω εγώ ή αυτός που δηλώνει ότι αστεία ποδοσφαιρικά ονόματα, σε σχέση με τον Κρόιφ και τον Πλατινί η σύγκριση, θα μπορούσαν άνετα…
Συνέχεια με διαιτησία: Αναλογικά με παλιά μουντιάλ, που οι κυβερνήσεις, ειδικά οι στρατιωτικές, εξουσίαζαν καταστάσεις και το Περού με τερματοφύλακα τον Κιρόγκα, οι πιο παλιοί θυμούνται, «έτρωγε» 6 γκολ γιατί κάποιοι έπρεπε να συνεχίσουν, ε! καλά ήτανε. Θα μπορούσαν ίσως και καλύτερα, αλλά είδαμε και ρεσιτάλ διαιτησίας από κάποιους. Ίσως η σύγκριση που έκανα να αδικεί τη διαιτησία του φετινού Μουντιάλ. Για μένα με άριστα το 10, της βάζω 8.
Ζιντάν: Κάποια δικαστήρια, τον πατέρα που σκότωσε το δολοφόνο του παιδιού του, τον απάλλαξαν. Τραβηγμένο παράδειγμα; Μπορεί. Είναι όμως πραγματικότητα. Θα συμφωνήσω με όλους ότι ήταν λάθος του. Ίσως το μεγαλύτερο της καριέρας του. Κυρίως γιατί έπεσε στην παγίδα του Ιταλού. Δεν τον απαλλάσσω, ευτυχώς που δεν του τη χάρισαν, γιατί η ατιμωρησία είναι το χειρότερο έγκλημα, έχει όμως και ελαφρυντικά. Αποδεικνύεται μάλιστα και αυτό που όλοι μας λέμε και είναι και από τα λίγα που όλοι μας συμφωνούμε, ότι οι ποδοσφαιριστές είναι παιδιά. Αν πάμε στον Άγιο Κοσμά για μπάλα μια Κυριακή, πιθανόν να δούμε δυο εξηντάρηδες να τσακώνονται αν η μπάλα πέρασε τη γραμμή ή όχι. Το ποδόσφαιρο όντως ξυπνά άγρια ανθρώπινα ένστικτα. Όταν όλη η Ελλάδα φώναζε «σήκωσέ το το γαμημ…», δεν σήμαινε ότι όλοι οι Έλληνες είμαστε αλήτες. Αν ήμουν αθλητικός Δικαστής, θα τον τιμωρούσα γερά, παρά τα ελαφρυντικά. Γιατί επειδή είσαι ο Ζιντάν, είσαι είδωλο, παράδειγμα για μικρά παιδιά και οφείλεις να βρίσκεις τον τρόπο να κρατάς την ηρεμία σου. Θα στεναχωριόμουν που θα τον τιμωρούσα, αλλά κανείς δεν είναι πάνω από τους Νόμους. Το Ματεράτσι όμως, ή Ματσεράτσι, ή Παπαράτσι, ή Μαζεράτι, που τον είπε και κάποιος καλεσμένος τηλεοπτικής εκπομπής, αποδεικνύοντας ότι δεν τον ήξερε κανείς, θα τον τιμωρούσα με μεγαλύτερη ποινή. Όχι γιατί απλά προκάλεσε. Αλλά για έλλειψη σεβασμού. Όλα έχουν ένα όριο. Ακόμη και η μαφία σας Ιταλέ παίκτη, ξέχασα ήδη το όνομά σου, έχει δείγματα σεβασμού. Εσύ δεν είχες ούτε ένα δείγμα.
Ιταλία: Δε θα απαντήσω στο έως και κουτό ερώτημα «δίκαια ή άδικα πρωταθλήτρια»; Είναι η πρωταθλήτρια κόσμου 2006. Ένα αυτογκόλ μέχρι το τελικό και ένα γκολ από πέναλτι που ακόμα τρώει μπανάνες. Όταν το είδα απ΄ ευθείας, είπα: «πέναλτι». Μετά από τις 322 επαναλήψεις και ειδικά της κάθετης από πίσω λήψης, είπα: «όχι, δεν ήταν». Αυτά για να θυμόμαστε και το βαθμό δυσκολίας του διαιτητή. Όσο για την Ιταλία: Άξια και μπράβο της.
Σταματώ εδώ, γιατί σίγουρα κάθε επί μέρους θέμα που με λίγα λόγια σας έθεσα, χρίζει ιδιαίτερης ανάλυσης.
Στο «proponitis.gr» κάντε εσείς το «δικηγόρο του δια…λόγου» και απαντήστε μου πού συμφωνείτε, κυρίως όμως πού διαφωνείτε, οπότε να σας ξανααπαντήσω εγώ, να ξαναπαντήσετε εσείς και ελπίζω κάποια στιγμή να συμφωνήσουμε, έστω και διαφωνούντες…