Η «μόνιμη κρίση» των Ελλήνων ποδοσφαιριστών: Ακαδημίες ποδοσφαίρου.
του Πέτρου Κένερ
[Κυρίως οι γονείς, αλλά και όσοι λένε ότι τους ενδιαφέρουν οι ακαδημίες ποδοσφαίρου και αγαπούν τα παιδιά, δεν πρέπει απλά να το διαβάσουν, πρέπει να το μελετήσουν].
Η τεχνική του ποδοσφαίρου μαθαίνεται από την ηλικία των έξι (6) έως και δεκάξι (16) ετών. Μετά μπορείς να βελτιώσεις ή να «τελειοποιήσεις» αυτά που ήδη έχεις μάθει. Π.χ. ο Μαραντόνα, ή ο Τσιάρτας, δεν μπορούσαν να φτιάξουν την τεχνική του δεξιού τους ποδιού;
Η απάντηση είναι: όχι.
Αν βρούμε ένα δίμετρο νέο είκοσι ετών στην Αφρική, με υπέροχη σωματοδομή, προσόντα κ.ά. και αρχίσουμε να του μαθαίνουμε μπάσκετ, μπορεί να γίνει πολύ καλός; Ναι.
Να μάθει ποδόσφαιρο; Όχι.
Ένα νεογέννητο με το χεράκι του σφίγγει το δάκτυλο της μαμάς του. Για να περπατήσει θέλει έναν ολόκληρο χρόνο. Είναι καθαρά θέματα νευρομυικής συναρμογής και εγκεφαλικών εντολών, που φυσικά δεν είναι οι απόψεις μου, αλλά διδάσκονται και στα πανεπιστήμια. Η τεχνική του ποδοσφαίρου είναι, ίσως, η πιο δύσκολη τεχνική αθλήματος, γιατί εκτός όλων των άλλων, όπως προανέφερα, απαιτεί δεκαετή μάθηση, αλλά και συγκεκριμένη ηλικιακή εκμάθηση. Με απλά λόγια, συγκεκριμένη προπόνηση για σχεδόν κάθε έτος της δεκαετίας. Η επιστήμη ψάχνει χρόνια να βρει τρόπο μείωσης του χρόνου εκμάθησης του ποδοσφαίρου, αλλά μέχρι στιγμής δεν τα έχει καταφέρει.
Αν και το προανέφερα, χωρίς να γίνομαι κουραστικός, αυτά δεν είναι απόψεις του υπογράφοντος. Είναι δεδομένα. Διδάσκονται σε όλα τα πανεπιστήμια και σε όλες τις σχολές προπονητών του κόσμου. Ο λόγος που το επαναλαμβάνω είναι γιατί στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες μη ποδοσφαιρικά προηγμένες χώρες, ενώ τα γνωρίζουμε, τα καταπατούμε. Τα καταπατούμε, κυρίως, λόγω της εξάρτησης στη νίκη από τις μικρές ηλικίες. Όπως οι ναρκομανείς, έτσι και κάποιοι άνθρωποι του ποδοσφαίρου πρέπει να απεξαρτηθούν από τη νίκη σαν αυτοσκοπό στις μικρές ηλικίες και να εστιαστούν στην τεχνική.
Είκοσι και πλέον χρόνια πριν, πριν το ιστορικό 2004, σε διεθνές συνέδριο της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Προπονητών που έγινε στην Αθήνα, ο κεντρικός ομιλητής του συνεδρίου –ο Γάλλος Ντιπό, που ήταν υπεύθυνος προγραμμάτων των ακαδημιών της Γαλλικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου– δέχεται ερώτημα από Έλληνα συνάδελφο.
«Γιατί εδώ στην Ελλάδα, ενώ έχουμε αρκετές επιτυχίες στις ομάδες νέων όλων των ηλικιών, στην αντρική ομάδα δεν τα πάμε καλά και ούτε οι παίκτες μας έχουν την εξέλιξη που θα θέλαμε»;
Την απάντηση δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Ένοιωσα άσχημα, όχι μόνο σαν άνθρωπος του ποδοσφαίρου, αλλά και ως Έλληνας:
«Εμείς στη Γαλλία μαθαίνουμε στα παιδιά τεχνική ποδοσφαίρου, εσείς τους μαθαίνετε να νικάνε».
Πιστεύω να καταλάβατε γιατί ένοιωσα άσχημα… τότε, αλλά και γιατί ακόμα και σήμερα δεν μπορώ να πω ότι νοιώθω υπέροχα.
Όλα αυτά είναι λιγότερο ή περισσότερο γνωστά, ειδικά στους ανθρώπους του ποδοσφαίρου και ακόμη πιο ειδικά στους προπονητές. Τι φταίει όμως; Ποιος, ή ποιοι φταίνε; Και τι πρέπει να γίνει;
Πρώτα φταίει η μη ύπαρξη μαζικού λαϊκού αθλητισμού στη χώρα μας. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, σε όλα τα αθλήματα, τα ταλαντούχα παιδιά του κάθε αθλήματος να έχουν συμπαίκτες μη ταλαντούχους και επί το πλείστον αδιάφορους συναθλητές. Είναι σαν να προσπαθείς να χορέψεις Μπάλο, και ο εκ δεξιών σου να μην κουνιέται, και ο εξ αριστερών σου να τον χορεύει ντίσκο. Άντε να δω τι θα χορέψεις εσύ και τι θέαμα θα αποκομίσουν οι παρευρισκόμενοι.
Έχει και συνέχεια. Θα τ’ ακούσεις κιόλας. Άχρηστος είσαι και συ… Και καλά εσύ, ως ενήλικας, γνωρίζεις ότι είσαι καλός στο χορό. Το ταλαντούχο παιδάκι όμως των 10-12 ετών, που ο προπονητής προσπαθεί να του αναπτύξει την αυτογνωσία του και την πίστη στις ικανότητές του, πώς θα αντιδράσει στο «άχρηστος είσαι και συ…»; Πώς θα θεωρήσει ότι το λάθος είναι κάτι απολύτως φυσιολογικό στη διαδικασία της εκμάθησης και όχι η ανικανότητά του; Είναι πολλά ακόμα, αλλά σταματώ εδώ.
Την έλλειψη μαζικού λαϊκού αθλητισμού στη χώρα μας την καλύπτουν οι σύλλογοι. Χωρίς να παίζω με τις λέξεις, καλύπτω δεν σημαίνει ότι λύνω ένα θέμα, αλλά πολλές φορές, κυριολεκτικά, βάζω κάτι μπροστά για να μη φαίνεται η τρύπα.
Καλούνται λοιπόν οι ελάχιστοι εναπομείναντες παράγοντες, να τρέχουν και να μη φτάνουν, για να λύσουν ένα πρόβλημα που αντικειμενικά δεν είναι εξειδικευμένοι να λύσουν. Το «ενός κακού μύρια έπονται» σε όλο του το μεγαλείο.
Με τι κριτήρια θα επιλέξουν προπονητή; Με τι κριτήρια παίκτες; Και ποιος από τη διοίκηση θα έχει τις γνώσεις να ελέγχει τι κάνει ο προπονητής; Ειδικά στα παιδιά, που τα λάθη του μπορεί να δημιουργήσουν σε ένα παιδί μυοσκελετικά προβλήματα, αλλά και προβλήματα ψυχισμού. Τα θετικά του αθλητισμού και το ότι από μόνος του είναι ένα ολοκληρωμένο σύστημα παιδείας, ένα σύστημα θέλησης και αγωγής, είναι όταν εφαρμόζεται η φιλοσοφία του αθλήματος και η τεχνική του. Εννοείται… όταν εφαρμόζεται σωστά. Όταν δεν εφαρμόζεται;
Το ότι δεν θα μάθει μπάλα κανείς, ειλικρινά, δεν είναι το μείζον. Ας μη μάθει ποτέ. Και το λέω εγώ, ένας άνθρωπος του ποδοσφαίρου. Αν όμως πάρει αρνητικά πρότυπα, τότε έχουμε και ηθικό-κοινωνικό θέμα και πρακτικό ποδοσφαιρικό. Ηθικό, γιατί αν δεν φτιάξει χαρακτήρα, θα γίνει στην καλύτερη περίπτωση οπαδός και στη χειρότερη… δεν το γράφω. Και πρακτικά όμως, καθαρά ποδοσφαιρικά, πάλι θα έχει πρόβλημα. Για μια νίκη χρειάζεσαι ταλέντο, για μια πορεία χρειάζεσαι χαρακτήρα.
Σας ψυχοπλάκωσα; Τα μύρια που έπονται ήταν. Και όχι μόνο.
Άντε να σας γλυκάνω λίγο και να πάμε στο καλό σενάριο. Βρέθηκαν κάποιοι καλοί Χριστιανοί, αφιερώνουν στο σύλλογο προσωπικό χρόνο (που δεν πληρώνεται με τίποτα) βάζουν και το χέρι συνέχεια στην τσέπη, γίνονται επαίτες για να βγουν τα έξοδα και γενικά οι υποχρεώσεις όλων των τμημάτων… και άντε και τη βγάλαμε κι αυτή τη χρονιά. Από μόνο του (τη βγάλαμε κι αυτή τη χρονιά) δεν ακούγεται καλά, γιατί δείχνει το αβέβαιο μέλλον. Ας μην το πλατειάσω όμως. Τώρα το ότι αυτοί οι άνθρωποι τα ακούν κιόλας, από φιλάθλους και γονείς κατά κανόνα, είναι ένα άλλο τεράστιο θέμα που χρήζει ιδιαίτερης ανάλυσης για άλλο κείμενο. Είναι όμως πολύ σημαντικό για τη συνέχεια του παρόντος, να πούμε ότι αυτοί –φίλαθλοι και γονείς– είναι οι πρώτοι ηθικοί αυτουργοί της εξάρτησης με τη νίκη. Κάποιοι γονείς πιστεύουν ότι έχουν γιο το νέο Μέσι, κάποιοι το νέο Πλατινί, και κάποιοι, οι εγκρατείς είναι αυτοί, πιστεύουν ότι Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΑΕΚ θα δώσουν περισσότερα… για να μην πάρει το γιο τους ο ΠΑΟΚ.
Το αντιμετωπίζω με χιούμορ; Μα αυτή είναι μια ακόμη ομορφιά του ποδοσφαίρου. Το γέλιο. Να πάμε γήπεδο να περάσουμε ωραία. Η ωραιότερη επιθεώρηση είναι η εξέδρα. Ν’ ακούσεις το χοντρούλη παπά να κάνει σχόλια για το χοντρούλη βοηθό διαιτητή. Τζάμπα θέατρο. Με ένα εισιτήριο δύο θέματα.
Θα ξεφύγω λίγο, δεν μπορώ. Αγγλία: Μάντσεστερ Σίτυ – Άρσεναλ. Τετραμελής οικογένεια ντυμένοι με τις φανέλες της Σίτυ και δίπλα τετραμελής οικογένεια ντυμένοι με τις φανέλες της Άρσεναλ, βαδίζουν δίπλα-δίπλα πηγαίνοντας στο γήπεδο. Πότε θα το ζήσουμε και εδώ; Κάποια στιγμή θα το ζήσουμε. Τη λύση να έρθουν η Μάντσεστερ και η Άρσεναλ στην Ελλάδα ξεχάστε την. Με ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ – ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ το θέλω. Και όχι τελικός μπάσκετ 3.000 οπαδοί… 4.500 αστυνομικοί. Κάτι ρεκόρ που έχουμε βρε παιδί μου. Απίστευτοι είμαστε.
Πάμε. Στο καρφί και στο πέταλο. Προπονητές. Και κυρίως προπονητές νέων.
*Ο μόνος τρόπος να μειωθούν οι ξένοι παίκτες στο ελληνικό ποδόσφαιρο, παρόλα τα οφέλη κάποιων από τις «εισαγωγές», είναι να δουλέψουμε σοβαρά και επαγγελματικά τα δικά μας παιδιά. Ταλέντα έχουμε πάρα πολλά. Ολοκληρωμένους παίκτες έχουμε λίγους.
Η «μόνιμη κρίση» των Ελλήνων ποδοσφαιριστών: Ακαδημίες ποδοσφαίρου.
του Πέτρου Κένερ
Β΄ μέρος
[Κυρίως οι γονείς, αλλά και όσοι λένε ότι τους ενδιαφέρουν οι ακαδημίες ποδοσφαίρου και αγαπούν τα παιδιά, δεν πρέπει απλά να το διαβάσουν, πρέπει να το μελετήσουν].
Πάμε. Στο καρφί και στο πέταλο. Προπονητές. Και κυρίως προπονητές νέων.
Αυτοαποκαλούμενοι προπονητές:
Πριν περάσω στους επίσημους προπονητές, πρέπει να κάνω μια αναφορά στους αυτοαποκαλούμενους προπονητές, που δυστυχώς στην χώρα μας είναι πολλοί και παντού. Η λανθασμένη αντίληψη του κόσμου ότι ο παλαιός ποδοσφαιριστής είναι «λογικό» να κάνει τον προπονητή δεν είναι μόνο άστοχη, είναι και επικίνδυνη για τα παιδιά μας. Το προανέφερα στο Α΄ μέρος, αλλά αξίζει να επαναληφθεί γιατί μιλάμε για τα παιδιά μας. Η λάθος προπόνηση δημιουργεί μυοσκελετικά προβλήματα, αλλά και προβλήματα ψυχισμού στα παιδιά.
Ένα απλό παράδειγμα: τελειώνει ο μαθητής του Λυκείου με 20, άριστα. Τον κάνουμε την άλλη μέρα καθηγητή Λυκείου; Σκεφτείτε τώρα το παράδειγμα με ποδοσφαιριστή, που δεν υπάρχει το 20, άριστα. Αν αναλάβει ΠΑΕ, τον έχουμε κάνει καθηγητή Πανεπιστημίου.
Γιατί συνεχίζεται; ΜΜΕ, δημοσιογράφοι, μάνατζερ, οικονομικά συμφέροντα μέσω διαφημίσεων και φυσικά ο «σοφός» λαός που «πεινάει» για φίρμες, έστω κι αν είναι ο αγαπημένος παίκτης της τοπικής ομάδας μιας συνοικίας ή ενός χωριού. Ίσως αυτός, ο «σοφός» λαός, να είναι και ο ηθικός αυτουργός του θέματος. Σίγουρα πάντως είναι ο πελάτης. Και, πιστέψτε με, εδώ ο πελάτης δεν γίνεται να έχει δίκιο. Για να μάθεις στα παιδιά γράμματα χρειάζεσαι καλούς, μορφωμένους και συνεχώς επιμορφωμένους δασκάλους και καθηγητές. Για να αθληθούν τα παιδιά, να μάθουν ένα άθλημα, να αποκομίσουν τα οφέλη του αθλητισμού, χρειάζεσαι καλούς, μορφωμένους και συνεχώς επιμορφωμένους προπονητές και καθηγητές με ειδικότητα στο άθλημα.
Επίσημοι προπονητές:
Δεν έχουν το ελαφρυντικό της μη εξειδίκευσης των παραγόντων. Ξέρουν όλα τα περί εκμάθησης της τεχνικής στις κρίσιμες ηλικίες. Δύο είναι οι περιπτώσεις να μην τα κάνουν. Η πρώτη, χωρίς να αναιρεί την προηγούμενη πρότασή μου, να μην τα ξέρουν καλά, ή να «διαφωνούν». Η δεύτερη, να μην το κάνουν για να μη χάσουν το μεροκάματο. Ας τις αναλύσουμε μία-μία.
Το πρώτο σκέλος της πρώτης περίπτωσης είναι σχετικά απλό. Δεν γνωρίζει καλά το αντικείμενο. Ανάμεσα σε γιατρούς και δικηγόρους βρίσκουμε μέτριους, οι προπονητές θα ήταν όλοι καλοί; Το δεύτερο σκέλος είναι πιο σύνθετο. Διαφωνεί με τις αρχές και τα δεδομένα. Έχει συνδέσει μια επιτυχημένη προσωπική εμπειρία που είχε στο παρελθόν με κάποια ομάδα και κάποιο προπονητή του, και πιστεύει ότι έχει την κρυφή συνταγή της επιτυχίας. Από αυτούς ακούς το τραγικό «δεν ξέρω τι λέτε εσείς, ή οι καθηγητές ποδοσφαίρου, αλλά εμείς έτσι πήραμε πρωτάθλημα τότε». Αυτός είναι δύσκολος αντίπαλος, γιατί πιστεύει απόλυτα ότι έχει δίκιο. Αν έχει δε, έστω και μία συγκυριακή επιτυχία ως προπονητής με αυτό τον τρόπο, τότε η επιστήμη σηκώνει τα χέρια.
Σας φαίνεται άλυτο το πρόβλημα; Έχει λυθεί τα τελευταία τριάντα χρόνια σε όλες τις προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες. Η ποδοσφαιρική τους Ομοσπονδία, σε συνεργασία με τις Ενώσεις Ποδοσφαιρικών Σωματείων και τους Συνδέσμους Προπονητών Ποδοσφαίρου, έχει επιτροπές ελέγχου προπονητών στα γήπεδα. ΣΔΟΕ προπονητών δηλαδή. Όχι για φορολογικά θέματα όμως. Για να μην κάνουν κακό (λάθος προπόνηση) στα παιδιά. Ειδικά τους νέους προπονητές ακαδημιών τους ελέγχουν πολλαπλώς. Τι κάνουν, γιατί το κάνουν και πώς το κάνουν; Έχουν ημερήσιο, εβδομαδιαίο, μηνιαίο, ετήσιο πλάνο προπόνησης; Οι ποινές σε περίπτωση μη σωστής λειτουργίας είναι από σύσταση, μέχρι αφαίρεση διπλώματος του προπονητή.
Γι’ αυτό σε κάθε ακαδημία ποδοσφαίρου στο εξωτερικό υπάρχει επικεφαλής προπονητής-διευθυντής. Για να ελέγχει τους προπονητές και τα προγράμματά τους. Ειδικά οι μεγάλοι σύλλογοι, δε φοβούνται μην έρθει η επιτροπή ελέγχου της Ομοσπονδίας τους, αλλά βελτιώνονται συνεχώς και δίνουν τα φώτα τους στις επιτροπές για να κάνει καλύτερο έλεγχο στους άλλους.
Και πάλι σταματώ. Λύσεις υπάρχουν. Παρότι ζούμε σε μια περίοδο που «κατεβάζεις» όποια εφαρμογή θέλεις, ακόμα και στο κινητό σου, οι εφαρμογές στην Ελλάδα και το ποδόσφαιρο δεν εφαρμόζονται. Για να μην είμαστε άδικοι, είναι καλύτερα τώρα από λ.χ. πριν 20-30 χρόνια. Γίνονται καλύτερα τα πράγματα, θα γίνουν ακόμη καλύτερα, αλλά προχωράμε βάδην και οι άλλοι τρέχουν. Δεν είναι τυχαία η θέση που έχουμε στον ευρωπαϊκό και τον παγκόσμιο ποδοσφαιρικό χάρτη. Δεν είναι τυχαίο ότι κινδυνεύουμε ως ελληνικό ποδόσφαιρο να «ξεχάσουμε» το Τσάμπιον Λινγκ. Δεν είναι τυχαίο ότι φέτος οι δεκαέξι του Τσάμπιον Λινγκ είναι από πέντε προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες.
Συνεχίζω με τη δεύτερη περίπτωση προπονητών. Να μην το κάνουν, αν και ξέρουν όλα τα περί εκμάθησης της τεχνικής στις κρίσιμες ηλικίες, για να μη χάσουν το μεροκάματο. Ένα ελαφρυντικό, που φυσικά δεν τους απαλλάσσει, είναι ότι ακόμα και στις παιδικές ομάδες κρίνονται από τις νίκες. Στις τρεις προπονήσεις, λοιπόν, που έχουν με τα παιδιά, αντί να εστιαστούν στην τεχνική κατά 80% τουλάχιστον, χάνουν πολύτιμο, μη αναπληρούμενο χρόνο για τα παιδιά, στην τακτική και τη ΦΚ (φυσική κατάσταση).
Παρατηρήστε τι απαντά ο Χουάν Σαντιστεμπάν και δεν με νοιάζει άμα ξεχάσετε όλα τα υπόλοιπα του κειμένου:
(Ο Χουάν Σαντιστεμπάν ήταν πρώην παίκτης της Ρεάλ Μαδρίτης και εν συνεχεία συντονιστής των Εθνικών ομάδων νέων της Ισπανίας. Υπό τις οδηγίες του μεγάλωσαν οι Τσάβι, Ινιέστα, Τόρες, Σέρχιο Ράμος κ.ά. Έχει οδηγήσει τις ομάδες ευθύνης του σε 6 Ευρωπαϊκούς τίτλους. Το δόγμα του είναι: «Μπάλα, μπάλα, μπάλα».
Πως γίνονται οι προπονήσεις στην Ισπανία;
«Όλα γίνονται με τη μπάλα, δηλαδή με το εξάρτημα που χρησιμοποιείται και στο κανονικό παιχνίδι. Ακόμα και η εκγύμναση, δηλαδή τα σπριντ και το τρέξιμο γίνονται με τη μπάλα στα πόδια. Αυτό ταυτόχρονα βοηθά και την τεχνική».
Σε ποια ηλικία πρέπει να αρχίζει η εξειδικευμένη προπόνηση του παίκτη;
«Όχι πριν τα 15 χρόνια του. Μέχρι τότε, πρέπει να δοκιμάζει τα πάντα, καλύπτοντας κάθε ρόλο: του αμυντικού, του μέσου, του επιθετικού, ακόμα και του τερματοφύλακα. Αργότερα, με βάση τα χαρακτηριστικά του, μπορεί να ξεκινήσει εξειδικευμένη προετοιμασία».
Διδάσκετε τακτική στα τμήματα υποδομής;
«Καθόλου! Μόνο όταν ένας νέος είναι 18 ετών μπορεί να αφομοιώσει με κριτική σκέψη όσα ακούει. Νωρίτερα απλά εκτελεί. Έτσι, έχει σημασία να επιμένουμε στα ατομικά στοιχεία, όπως η πάσα και η ντρίμπλα και όχι στην ομαδική κίνηση. Γι’ αυτά τα πράγματα υπάρχει χρόνος αργότερα».
Το μόνο που μπορώ να τονίσω μετά από αυτά τα λίγα, αλλά σαφέστατα λόγια του Χουάν Σαντιστεμπάν, είναι ότι δεν τα λέει ένας άνθρωπος που οι ομάδες του έχαναν, αλλά έβγαζε ποδοσφαιριστές. Οι ομάδες του νίκαγαν με αυτό τον τρόπο. Οι παίκτες που βγήκαν από αυτές τις ομάδες διαθέτουν άψογη τεχνική κατάρτιση, που είναι η βάση σε μια τεραστίας σημασίας για το ποδόσφαιρο κατάστασης –δεν γίνεται να την αναλύσουμε την παρούσα στιγμή ούτε με λίγα λόγια– της Ψυχολογικής Κατάστασης. Το ποδόσφαιρο έχει τέσσερεις παραμέτρους: Τεχνική, Τακτική, Φυσική Κατάσταση, Ψυχολογική Κατάσταση. Για ένα πρωτάθλημα χρειάζεται 25% η κάθε μία. Για έναν αγώνα το 50% είναι η ΨΚ και τα άλλα το άλλο 50. Τον παίκτη που λ.χ. δεν έχει τεχνική στο αριστερό του πόδι, δεν μπορεί κανείς προπονητής και κανείς ψυχολόγος να τον «πείσει» ότι έχει.
Γι αυτό… πρόταση, παράκληση, υποχρέωση: Μάθετε Τεχνική στα παιδιά.
Ναι στη νίκη σαν κίνητρο, όχι σαν αυτοσκοπό.
Προπόνηση δίχως μπάλα ίσον χαμένος χρόνος.
Πέτρος Κένερ
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ - ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ
*Ο μόνος τρόπος να μειωθούν οι ξένοι παίκτες στο ελληνικό ποδόσφαιρο, παρόλα τα οφέλη κάποιων από τις «εισαγωγές», είναι να δουλέψουμε σοβαρά και επαγγελματικά τα δικά μας παιδιά. Ταλέντα έχουμε πάρα πολλά. Ολοκληρωμένους παίκτες έχουμε λίγους.
*Τα στοιχεία από τη συνέντευξη του Χουάν Σαντιστεμπά, τα πήρα από πρόσφατο άρθρο του Τάκη Κεφάλα.
