ΒΛΑΣΗΣ ΤΑΥΛΑΡΙΔΗΣ: Είναι στο χέρι μας, να γίνουμε καλύτεροι!

Μάλλον όμως το πρόβλημα, δεν είναι μόνο αυτό. Διότι για να φτάσουμε ως εδώ, προφανώς μικρότερες αιτίες είναι αυτές που το έχουν διογκώσει και το εμφανίζουν ως πληγή που δεν έχει γιατρειά. Ίσως θα πρέπει να ψάξουμε βαθύτερα για να εντοπίσουμε τι πραγματικά φταίει και βιώνουμε μία κατάσταση, η οποία αν δεν μας έχει οδηγήσει στο τέλμα, τουλάχιστον, δεν μπορεί να μας επιτρέπει να χαμογελάμε και να αισιοδοξούμε.

Ο προπονητής Βλάσης Ταυλαρίδης, ζώντας καθημερινά εκ των έσω τα πεπραγμένα της στρογγυλής θεάς στο νομό μας, δεν διστάζει να αναφέρει μερικά από αυτά τα «κακώς κείμενα» και καταθέτει ορισμένες απόψεις τις οποίες στηρίζει με επιχειρήματα μεν, δίχως να τις επιβάλλει δε. Σωστές ή λανθασμένες, ο καθένας είναι σε θέση, να τις κρίνει. Αλλά σαν άνθρωπος του Ευβοϊκού ποδοσφαίρου, έχει κάθε δικαίωμα να τις κάνει γνωστές, να τις μοιραστεί με τους συναδέλφους του, τους ποδοσφαιριστές, τους παράγοντες και τους φιλάθλους. Όπως τονίζει χαρακτηριστικά μεταξύ άλλων, «τελικά είναι πολύ δύσκολο, για να καταλάβουμε πόσο εύκολο είναι το ποδόσφαιρο! Και πιο συγκεκριμένα στο Ευβοϊκό ποδόσφαιρο πρέπει να σταματήσει η... καραμέλα, ότι δεν υπάρχουν παράγοντες. Θα υπάρξουν παράγοντες, όταν και εμείς οι προπονητές, τους δείξουμε το σωστό δρόμο».

Ο Βλάσης Ταυλαρίδης,  «αποθεώνοντας» το ότι δεν πρέπει να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, λέει ότι και οι προπονητές κάνουν λάθη. Ειδικότερα, αναφέρεται στη νοοτροπία του «λοχία» που αναπτύσσουν πολλές φορές οι ίδιοι οι προπονητές, την οποία καυτηριάζει και παράλληλα κρούει το καμπανάκι, πριν να είναι πολύ αργά. Στέκεται όμως και σε δύο άλλες παραμέτρους, στην αναγκαιότητα των εργομετρικών εξετάσεων αλλά και στην επιλογή της ώρας προπόνησης. «Δε νοείται να γίνεται προπόνηση το μεσημέρι» λέει και εξηγεί τους λόγους.

1. Να «εκλείψουν» οι προπονητές αλλά και οι ποδοσφαιριστές «λοχίες»
Στην Εύβοια υπάρχουν καλοί προπονητές. Νέα παιδιά που μπορούν να βοηθήσουν, αλλά ίσως, δεν εισπράττουν και από τις λεγόμενες μεγάλες ομάδες του Νομού, την... απαιτούμενη εμπιστοσύνη. Αυτό όμως γενικότερα που πρέπει να καταλάβουμε εμείς οι προπονητές είναι ότι δεν θα πρέπει να γινόμαστε προπονητές «λοχίες». Συνήθως στα παιχνίδια, όταν ένας μικρός σε ηλικία παίχτης κάνει λάθος, τον βρίζουμε πολλές φορές με ακατονόμαστες εκφράσεις. Αυτό πρέπει να σταματήσει. Αυτό είναι ποδοσφαιρικό ΕΓΚΛΗΜΑ!
Το κακό είναι, ότι η συμπεριφορά αυτή από τους προπονητές...γεννάει και ποδοσφαιριστές «λοχίες». Πρόκειται για τους πλέον έμπειρους και μεγαλύτερους σε ηλικία παίχτες σε μία ομάδα, οι οποίοι πέφτουν σε αυτή την «παγίδα» και το μόνο που καταφέρνουν, είναι να κάνουν κακό στην ομάδα.
Σαφώς και ο μικρός σε ηλικία ποδοσφαιριστής θα κάνει λάθος, όπως λάθος, θα κάνει και ο μεγάλος. Το ποδόσφαιρο είναι παιχνίδι λαθών και γι' αυτό το λάθος είναι αναπόφευκτο. Από τον πιτσιρικά που παίζει στο Γ' τοπικό Ευβοίας, μέχρι τον Ροναλντίνιο και τον Κριστιάν Ρονάλντο.
Πρέπει να χωρέσουμε στο μυαλό μας ότι το ποδόσφαιρο είναι παιχνίδι και ακριβώς ως παιχνίδι πρέπει να το χαιρόμαστε. Και να μην ξεχνάμε κάτι, ότι έχει τρία αποτελέσματα, τη νίκη την ισοπαλία και την ήττα. Δεν παίζουμε μόνοι μας, παίζει και ο αντίπαλος!
Για να επανέλθουμε στο μείζον θέμα του προπονητή «λοχία», το ποδόσφαιρο είναι σε μεγάλο βαθμό, σκέψη και αντανακλαστικά. Όταν θα βρίσεις τον μικρό, ή δεν θα μιλήσει και θα το «καταπιεί», αλλά την ίδια στιγμή θα καταρρακωθεί η ψυχολογία του ή θα «νευριάσει» και θα χάσει τον έλεγχο της σκέψης. Άρα τον μικρό τον μηδενίζεις αγωνιστικά και αυτό μόνο αρνητικά αποτελέσματα μπορεί να φέρει.  Ο μεγάλος τώρα ποδοσφαιριστής σε μία ομάδα, αν θέλει να λέγεται πραγματικά μεγάλος, καλείται να πάει κοντά στον μικρό και να τον εμψυχώσει, να του πει «μικρέ πάμε, δεν πειράζει την επόμενη...μάχη θα την κερδίσεις». Και εμείς οι προπονητές, πέρα από το ότι δεν  θα πρέπει  να γινόμαστε οι ίδιοι  «προπονητές λοχίες», δεν θα  πρέπει μέσα στην ομάδα, να επιτρέπουμε να...γεννηθούν και ποδοσφαιριστές «λοχίες»! Τέτοιου είδους συμπεριφορές, εμείς οι προπονητές καλούμαστε να τις απαγορέψουμε δια ροπάλου.

Το παν, είναι η ψυχολογία!

Όταν ένας μικρός, κάνει το λάθος, αρχίζουν όλοι, «έλα μωρέ μικρός είναι, δεν μπορεί» και τότε τι κάνει ο μικρός, το ακούει αυτό και σιγά- σιγά, απομακρύνεται από το γήπεδο και γενικότερα από τον αθλητισμό. Ίσως, δεν έχουμε καταλάβει και εμείς οι προπονητές κάτι. Ότι, δεν είμαστε θεοί! Και τι έγινε που ορισμένοι από εμάς τους προπονητές μπορεί να έχουμε παίξει και Α' και Β' Εθνική; Όταν...κουβαλάμε αυτή την νοοτροπία, ότι εμείς είμαστε και άλλοι δεν είναι και αυτό περνάει στην ψυχολογία των παιδιών, τα παιδιά τώρα πλέον, αυτό το πράγμα το κοροϊδεύουν! Δεν τους νοιάζει τι ήσουνα. Τους νοιάζει να μάθουν από σένα.

Είναι απαράδεκτο, το να βρίσεις τον ποδοσφαιριστή...

Η μαγκιά ενός παίχτη που αξίζει ας πούμε «οχτώ» είναι έναν συμπαίκτη του που αξίζει για «έξι», να τον ανεβάσει στο «εφτά». Γιατί αν τον κάνει «εφτά» κερδίζει και ο ίδιος. Όταν όμως με τις φωνές τον...κατεβάζει στο «πέντε» γιατί τον νευριάζει και τον βγάζει από την ψυχολογία του παιχνιδιού, χάνει και αυτός! Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει και με παίχτες και με προπονητές. Είναι μέγα ατόπημα για έναν προπονητή όταν κάνει λάθος στον αγωνιστικό χώρο ο ποδοσφαιριστής, να τον βρίσει. Είναι απαράδεκτο, είναι αχαρακτήριστο, και δυστυχώς γίνεται συνέχεια και από προπονητές και από ποδοσφαιριστές που θεωρούνται πρωτοκλασάτα ονόματα. Αυτό αν δεν σταματήσει δεν πρόκειται να κάνουμε ποδόσφαιρο στην Εύβοια ποτέ! Πρέπει επιτέλους να το καταλάβουμε...

Η αντικειμενική αξία του σεβασμού

Ο σεβασμός είναι πολύ σημαντικός παράγοντας. Είναι το βασικότερο συστατικό στο να φτιαχτεί μία καλή ομάδα. Γιατί μια ομάδα, φτιάχνεται μέσα στα αποδυτήρια. Αν σε  μία ομάδα, οι παίκτες μεταξύ τους είναι «μονιασμένοι» το γεγονός αυτό αποτελεί και το πιο δυνατό όπλο στα χέρια του προπονητή. Λέμε συνήθως όλοι οι προπονητές και ζητάμε και από τους μικρούς μέσα στο γήπεδο να έχουν προσωπικότητα. Και επιχειρεί ο μικρός για παράδειγμα να κάνει μία ντρίμπλα και αμέσως του «παίρνουμε το κεφάλι». Ναι, θα τον παρατηρήσουμε στο λάθος. Με παρότρυνση όμως! Αλλά θα του περάσουμε και το μήνυμα, ότι δεν πρέπει να φοβάται να κάνει  λάθος.  Γιατί όταν τον βρίζουμε τον μικρό παίχτη, μετά σκυτάλη παίρνει ο φόβος. Και όταν αρχίζει ο φόβος, εκεί «τελειώνει»  ο ποδοσφαιριστής.  Να είμαστε προσιτοί και να εμπνέουμε σεβασμό. Σήμερα τα παιδιά μπαίνουν στο internet και βλέπουν τις προπονήσεις της Ρεάλ και της Λίβερπουλ. Μιλάνε με τις ώρες, με όλο τον κόσμο, δεν μπορείς αυτά τα παιδιά να τα κοροϊδέψεις. Για να έχεις σεβασμό, πρέπει να σέβεσαι και εσύ ο ίδιος. Όταν τα σεβαστείς, θα σε σεβαστούν. Ο σεβασμός κερδίζεται, δεν απαιτείται. Αν απαιτήσεις σεβασμό, ΔΕΝ θα τον κερδίσεις ποτέ! Το παν λοιπόν, είναι η ψυχολογία. Τα συστήματα, (4-4-2), (3-5-2), (4-3-3), είναι δευτερεύοντα. Για ποιο σύστημα να μιλήσουμε σε έναν παίχτη, όταν δεν είναι καλά ψυχολογικά;

Στήριξη στους μικρούς

Σεβασμός και συζήτηση! Δύο έννοιες πολύ σημαντικές! Το έμψυχο υλικό που έχει η κάθε ομάδα, είναι η... προίκα της, είναι το κεφάλαιο, και το κεφάλαιο δεν το πετάμε στα σκουπίδια. Είναι υποχρέωσή μας σαν προπονητές, να βοηθήσουμε τους μικρούς και να πολεμήσουμε το «μικρόβιο» του ότι και εμείς αλλά και οι μεγάλοι παίκτες, βρίζουν τους μικρούς. Αν δεν το κάνουμε αυτό, δεν έχουμε θέση σε καμιά ομάδα. Ο μικρός ποδοσφαιριστής, πρέπει να αισθάνεται ότι τον εμπιστευόμαστε. Στο ποδόσφαιρο πρωταγωνιστές είναι οι παίκτες. Όπως σε μία παράσταση όλα τα μάτια είναι καρφωμένα στους ηθοποιούς και όχι στον σκηνοθέτη έτσι και στο ποδόσφαιρο,  πρωταγωνιστές είναι οι παίκτες και δεν χρειάζεται να επιχειρούμε να κλέψουμε τις εντυπώσεις. Ο μικρός πρέπει να έχει «ποδοσφαιρικό θράσος» και άποψη. Και εμείς να χαιρόμαστε γι' αυτό.
Βλέπουμε καμιά φορά, κάποιον μικρό σε ηλικία ποδοσφαιριστή, ο οποίος  πιθανόν δεν έχει σωστή συμπεριφορά, όμως ξέρουμε ότι ο πιτσιρικάς είναι μεγάλο ταλέντο. Εμείς λοιπόν τι κάνουμε και τι λέμε; «Άντε ρε φύγε από δω, μια σταλιά, σήκωσες και μύτη» και τον διώχνουμε. Δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα.
Ο μεγάλος Τζωρτζ  Μπεστ, πλακωνόταν στο ξύλο, έκανε χίλια δυο. Η Μάντσεστερ τι έκανε, τον έδιωξε; Όχι...Προσπάθησε να τον συνετίσει και...ρούφηξε το ταλέντο του. Ο Καντονά το ίδιο. Πήγε και πλάκωσε έναν φίλαθλο στην εξέδρα. Τον κράτησε τον Καντονά η Μάντσεστερ και πήρε το ταλέντο του. Ο Ραϊαν Γκικς, ήταν το χειρότερο παιδί από μικρός. Δεν τον έδιωξε ο Φέργκιουσον. Προσπάθησε, τον έβαλε σε τάξη και δικαιώθηκε. Και ο προπονητής και ο παίχτης. Δεν τον διώχνεις τον παίχτη. Κάθεσαι, τον βάζεις κάτω, ο προπονητής και  οι παλιοί παίχτες, τον συζητάνε και τον φέρνουνε όσο γίνεται πιο κοντά στην ομάδα. Δυστυχώς, βάζουμε τον εγωισμό πάνω από όλα. Αυτά είναι χοντρά λάθη και τα πληρώνουμε! Για άλλους, ίσως να είναι λεπτομέρειες. Αλλά και  οι λεπτομέρειες κάνουν την διαφορά και κάνουν επίσης την μικρή, από την μεγάλη ομάδα. Εμείς εδώ λέμε, έλα μωρέ το ένα, έλα μωρέ το άλλο...Έτσι δεν θα καταφέρουμε ποτέ τίποτα. Άλλο ένα τρανό παράδειγμα, αυτό του Σχορτσιανίτη. Ποια η συμπεριφορά του Πίνι Γκέρσον και ποια του Παναγιώτη Γιαννάκη προς τον παίχτη. Τι κατάφερε ο Γιαννάκης; Πολύ απλά, να τον  βάλει στο σωστό δρόμο, να του αλλάξει τρόπο σκέψης και νοοτροπία, να του εμφυσήσει την πίστη την θέληση και τη διάθεση και ιδού τα αποτελέσματα και για τον παίχτη και για τον Γιαννάκη και για τον Ολυμπιακό και φυσικά και για την Εθνική ομάδα. Όποιος σε μία ομάδα παραβαίνει τους κανόνες του σεβασμού, της υποστήριξης και της συνεργασίας, δεν έχει θέση στην ομάδα. Είναι νόμος ποδοσφαιρικός!  

2. Η σημασία των εργομετρικών εξετάσεων

Σε λίγες ημέρες ξεκινάει η νέα ποδοσφαιρική χρονιά. Θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας, πόσο σημαντικές είναι οι εργομετρικές εξετάσεις. Γιατί αν πάει ένας προπονητής και πει σε έναν πρόεδρο, π.χ πάρε τον τάδε παίχτη, κάνει 20.000 ευρώ αλλά πέρυσι έβαλε 20 γκολ, θα τον πάρει εύκολα. Αν πάει και του πεις όμως, δώσε 1500 ευρώ για το εργομετρικό και πει ο πρόεδρος «έλα μωρέ τώρα εργομετρικό», θα του πει ο προπονητής «εντάξει δεν πειράζει». Τι πάει να πει, εντάξει δεν πειράζει;
Μία ερασιτεχνική ομάδα, αποτελείται από μαθητές, από παιδιά που δουλεύουν σε εργοστάσιο ή οικοδομή και από κάποια άλλα παιδιά, που είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Δεν είναι δυνατόν, ο 16χρονος ή ο 17χρονος που πηγαίνει στο σχολείο, να κάνει την ίδια προπόνηση με έναν 35χρονο που δουλεύει στην οικοδομή! Και αυτό, είναι ποδοσφαιρικό έγκλημα!
Γι' αυτό οι φυσιοθεραπευτές έχουν πολύ δουλειά και τρίβουν τα χέρια τους. Γι' αυτό λοιπόν και εμείς καλούμαστε να  πάμε στον εργοφυσιολόγο και από κει και μετά να  χωρίσουμε τα παιδιά σε γκρουπ προπόνησης, δύο και τρία γκρουπ.  Επίσης είναι απαραίτητος ο γυμναστής. Ας υπάρχει γυμναστής και ας γίνει και μία μεταγραφή λιγότερη. Το θέμα της φυσικής κατάστασης δεν το...επιμελείται ο προπονητής, γιατί πολύ απλά δεν μπορεί να ξέρει, δεν το κατέχει, δεν είναι ο τομέας του. Ο εργοφυσιολόγος θα δώσει τις κατευθύνσεις στον γυμναστή και ο γυμναστής θα ενημερώσει τον προπονητή. Άλλος παίχτης θέλει περισσότερη προπόνηση και δουλειά, άλλος λιγότερη.
Η προπόνηση, πρέπει να γίνεται ανάλογα και με τους ρυθμούς που ακολουθούν οι παίχτες και στην προσωπική τους ζωή. Όπως και ανάλογα με την ηλικία τους, το βάρος τους και άλλα. Αν το εφαρμόσουμε και το τηρήσουμε αυτό, τότε θα έχουμε σίγουρα από τον κάθε ποδοσφαιριστή ένα επιπλέον ποσοστό προσφοράς της τάξης του 30% !
Για φανταστείτε, να έχουμε ένα 30% πάνω  και από τα 20-25 παιδιά που αποτελούν μία ομάδα. Είναι σαν να έχουμε κάνει ας πούμε τέσσερις μεταγραφές. Μόνο με 1500 ευρώ! Γιατί να πουν όχι οι πρόεδροι στο εργομετρικό; Αλλά φταίμε και οι προπονητές, γιατί δεν έχουμε καθίσει να αναλύσουμε και να δώσουμε στις διοικήσεις να καταλάβουν τι «χρυσάφι» είναι αυτό. Έχεις στα χέρια σου σαν προπονητής μία σοβαρή εικόνα για κάθε παίχτη ξεχωριστά και από κει και πέρα, σου δίνεται η δυνατότητα να δουλέψεις ανάλογα στην προπόνηση.

3. Προπόνηση το μεσημέρι; Δεν γίνεται αυτό!

Ένα επιπλέον σημαντικό ζήτημα το οποίο χρίζει ιδιαίτερης προσοχής, είναι η ώρα προπόνησης. Οι περισσότερες ομάδες κάνουν προπόνηση το μεσημέρι. Δεν γίνεται αυτό. Είναι δυνατόν ο μαθητής μετά το σχολείο, ή ο εργαζόμενος μετά τη δουλειά του στο εργοστάσιο, να πάνε στο σπίτι, να φάνε και μετά απευθείας να πάνε για προπόνηση; Τι προπόνηση να τους κάνεις; Έχουν κουράγιο; Στην προπόνηση και ο μαθητής και ο εργαζόμενος βγάζουν την κούραση από τη δουλειά ή από το σχολείο. Ζημιά κάνουμε παρά καλό! Ενώ αν ξεκουραστούν δύο ώρες, θα μπορέσουμε και εμείς σαν προπονητές να τους βάλουμε έναν όγκο δουλειάς 20% ας πούμε παραπάνω, στην προπόνηση. Το οποίο σημαίνει τι; Ότι η ομάδα μέσα από την προπόνηση, συνέχεια θα ανεβαίνει και θα βελτιώνεται. Όταν ο ποδοσφαιριστής αισθάνεται ότι είναι καλά προπονημένος και προετοιμασμένος, την ώρα του αγώνα ακόμα και αν κάνει ένα ή δύο λάθη στην αρχή, ξέρει ότι μπορεί να ανακάμψει γιατί έχει δουλέψει κατά τη διάρκεια της εβδομάδας.
Όταν όμως αισθάνεται κουρασμένος και ότι δεν έχει και τις απαραίτητες δυνάμεις, δεν προσπαθεί. Δεν έχει την ψυχολογική διάθεση. Είναι λάθος λοιπόν και η μεσημεριανή προπόνηση. Και δυστυχώς, το κάνουν οι πιο πολλές ομάδες στην Εύβοια.

Να χτυπήσουμε το χέρι στο τραπέζι!

Παραπονιόμαστε επίσης οι προπονητές ότι δεν μαζεύονται οι παίχτες και κυρίως οι μικρότεροι σε ηλικία, στην προπόνηση. Δεν γίνεται προπόνηση με 8, 9 και 10 άτομα. Γιατί δεν μπορεί κανένας προπονητής να κάνει προπόνηση με 8 και 10 άτομα. Και αυτό είναι ακόμα ένα λάθος ορισμένων προπονητών. Κι' αυτό είναι έγκλημα. Εκεί σηκώνεσαι και φεύγεις. Όταν προσπαθήσεις να κάνεις προπόνηση με εννέα και δέκα άτομα είναι σαν να κλέβεις τα λεφτά από το παντελόνι του προέδρου. Όπως ο ήλιος δεν δύει από την ανατολή έτσι δεν γίνεται προπόνηση και με δέκα παίχτες. Είναι ένα πολύ σοβαρό θέμα αυτό και το περνάμε όλοι  στο ντούκου! Άλλο ένα τεράστιο λάθος που κάνουμε εμείς οι προπονητές. Να χτυπήσουμε το χέρι στο τραπέζι και να απαιτήσουμε τις κατάλληλες συνθήκες.

Το ποδόσφαιρο είναι απρόβλεπτο!

Πρέπει να στηρίξουμε το νέο αίμα στο ποδόσφαιρο της Εύβοιας. Δηλαδή αν πάει ο οποιοσδήποτε σε μια ομάδα και πει στον πρόεδρο «πάρε μου π.χ. τον Μαραντόνα, τον Ροναλντίνιο κι άλλους δέκα και θα κατακτήσουμε το πρωτάθλημα, ευχαριστώ πολύ». Δηλαδή ο πρόεδρος γιατί μας πληρώνει; Δεν μας πληρώνει για να φτιάξουμε την ομάδα; Αν πάρουμε δέκα παίχτες, θα βγούμε πρωταθλητές, χαίρω πολύ! Του χρόνου όμως τι γίνεται; Μετά από δύο χρόνια τι γίνεται; Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε παραδείγματα ανθρώπων, που ήρθαν σαν μεσσίες και τώρα δεν περνάνε έξω από το γήπεδο ή ομάδα που έκανε 15 μεταγραφές κάποτε στην Α' κατηγορία για να πάρει το πρωτάθλημα και τελικά υποβιβάστηκε! Μεταγραφές; Ναι! Είναι απαραίτητες. Να πάρουμε ας πούμε παίχτες φιλότιμους, καλούς χαρακτήρες που αγαπάνε την προπόνηση για να βοηθήσουν και τους μικρούς, έτσι πολύ ευχαρίστως.
Αλλά να πάρουμε έναν παίχτη, ο οποίος πράγματι είναι σπουδαίος, που θα παίξει 15 παιχνίδια και θα βάλει 15 γκολ, αλλά στα υπόλοιπα 15 θα είναι τραυματίας και θα μπαίνει στα αποδυτήρια και θα τα κάνει μπάχαλο, όχι δεν χρειάζεται, γιατί θα κάνει κακό στην ομάδα. Νομίζω, πως αν εμείς οι προπονητές οργανωθούμε, συζητήσουμε πιο πολύ μεταξύ μας και το κυριότερο, δουλέψουμε λίγο περισσότερο, ίσως τα πράγματα να γίνουν καλύτερα. Υπάρχουν τεράστιοι προπονητές στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα που τους ακούς και λένε, ότι το ποδόσφαιρο ακόμα δεν το έχουν μάθει. Γιατί το ποδόσφαιρο δεν μαθαίνεται. Και αν ακούσουμε κάποιον να λέει ότι «εγώ ξέρω το ποδόσφαιρο», να γυρνάμε την πλάτη και να γελάμε! Δεν πρόκειται ποτέ κανένας να μάθει το ποδόσφαιρο. Μπορεί ένας παίχτης να σου βγάλει στο γήπεδο μία κίνηση αυθόρμητα και πάνω σε αυτή την κίνηση εσύ να δουλέψεις. Το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα που σε τρελαίνει, που μπορείς να δεις την ομάδα σου να παίζει τον αντίπαλο μονότερμα, να έχεις τέσσερα δοκάρια, πενήντα ευκαιρίες, να χάσεις πέναλτι και ο αντίπαλος να κάνει ένα σουτ, να χτυπήσει σε κάποιο πόδι, να αλλάξει πορεία και να σε κερδίσει. Το ποδόσφαιρο είναι απρόβλεπτο και παιχνίδι λαθών. Και συγχωρούμε τα λάθη στους μεγάλους παίχτες και δεν τα συγχωρούμε στους μικρούς. Ή πάει κάποιος σε μία ομάδα και λέει, ότι έχουμε σαν στόχο την παραμονή ή έχουμε σαν στόχο τον πρωταθλητισμό. Αυτό που πρέπει να μας ενδιαφέρει είναι το επόμενο παιχνίδι ή καλύτερα η επόμενη φάση. Ένας ποδοσφαιριστής θα γίνει καλός μόνο όταν αποκτήσει τη νοοτροπία του νικητή, μέσα από την προπόνηση. Ακόμα και στην προπόνηση αυτό που πρέπει να έχει στο μυαλό του, να είναι ότι από την οποιαδήποτε φάση, κρίνεται μία άνοδος ή μία παραμονή. Μόνο έτσι θα βελτιωθεί. Όταν βελτιώνεται ο κάθε παίχτης ξεχωριστά βελτιώνεται και η ομάδα. Και στο τέλος κάνεις το ταμείο σου. Τρεις βαθμοί εκεί, δύο εκεί, ένας εκεί. Όταν η προπόνηση είναι χαλαρή, είσαι χαλαρός και στον αγώνα. Αν μια μέρα αφήσεις την προπόνηση να γίνει με μόλις δέκα παίχτες έχεις χάσει το τρένο της πειθαρχίας, γιατί μετά θα γίνει θεσμός. Αν όμως κάνεις εκείνη τη στιγμή σαν προπονητής την επανάστασή σου, θα το καταλάβουν και οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές ότι κάτι δεν πάει καλά. Δεν έρχονται οι παίχτες; Φεύγεις... Ο κατήφορος επιβάλλεται να σταματήσει. Αν συνεχίσουμε έτσι, δύσκολα θα γυρίσει ο ποδοσφαιρικός ήλιος της Εύβοιας. Καλούμαστε να εντοπίσουμε τα λάθη μας και να προσπαθήσουμε να τα διορθώσουμε.

«Δουλειά», η λέξη... κλειδί!
Ο Βλάσης Ταυλαρίδης, στέλνει και ένα μήνυμα προς τους νέους ποδοσφαιριστές. «Αυτός ο οποίος μπορεί να βοηθήσει τα νέα παιδιά, περισσότερο από τον καθένα, είναι ο ίδιος τους ο εαυτός και κανένας άλλος. Ο ίδιος τους ο εαυτός ξέρει, το δικό τους καλό. Αρκεί να βάλουν στόχους και να ορίσουν κορυφές, έτσι ώστε να επιχειρήσουν να τις κατακτήσουν. Επιβάλλεται συνέχεια να προσπαθούν, να εντοπίζουν τις αδυναμίες τους, που υστερούν και να δουλεύουν πάνω σε αυτές. Δυστυχώς όμως, έτσι όπως δουλεύουν τα περισσότερα σωματεία στην Εύβοια, είναι δύσκολο τα περισσότερα παιδιά να καλύψουν τα λάθη και τα κενά και είναι κρίμα γιατί η Εύβοια έχει πολλά ταλέντα, παιδιά που έχουν γεννηθεί το 89' το 90' το 91'92' και αυτό είναι κάτι που δεν αμφισβητείται. Για να ξεχωρίσεις όμως, πρέπει να ξεφύγεις και από τα τετριμμένα, τα καθημερινά, τα...εύκολα. Πρέπει να ασχοληθείς με το ποδόσφαιρο, να δώσεις μάχη με τις αδυναμίες. Όταν θέλεις να ξεχωρίσεις, δεν κάνεις ότι κάνουν όλοι οι άλλοι, αλλά διαφορετικά πράγματα. Και δεν αναφέρομαι στην συμπεριφορά τους, μόνο μέσα στο γήπεδο ή και στην προπόνηση, αλλά και εκτός αγωνιστικού χώρου. Αν θέλετε στον αγωνιστικό χώρο της...ζωής. Να κοιμούνται σωστά, να τρώνε σωστά, να μην ξενυχτάνε, να... κλέβουν λίγο χρόνο και αντί για έναν καφέ στην παραλία, (δεν χάθηκε ο κόσμος για έναν καφέ λιγότερο,) να περνάνε μία βόλτα από το γυμναστήριο, βελτιώνοντας της όποιες αδυναμίες έχουν.
Και κάτι άλλο, η μύτη...κάτω. Να πιστεύουν και να μονολογούν ότι δεν είναι καλοί παίχτες, γιατί μόνο έτσι θα γίνουν καλύτεροι. Αν πιστέψουν ότι είναι καλοί, ότι είναι παιχταράδες, συνήθως
σταματούν την προσπάθεια και μοιραία έρχεται ο ΕΥΦΗΣΥΧΑΣΜΟΣ  (ο μεγαλύτερος εχθρός του ποδοσφαιριστή) και μπαίνουν στη μεγάλη  λεωφόρο,  της ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑΣ.