Πώς αναμόρφωσε την ομάδα ο Andre Villas-Boas; Μπορεί να φαίνεται ως μια περίεργη ερώτηση, όταν στην Τότεναμ προστέθηκαν μόνο τρεις πρώτες επιλογές για την ομάδα στη μεταγραφική περίοδο του καλοκαιριού: Hugo Lloris, Jan Vertonghen και Moussa Dembele. Ωστόσο, τα βαθύτερα προβλήματα κάτω από την επιφάνεια μιας εξαρθρωμένης ομάδας, που φανήκαν κατά τους τελευταίους οκτώ μήνες του Harry Redknapp, φαίνεται να έχουν επιλυθεί.
Ωστόσο, μην κάνουμε το λάθος να πούμε ή να νομίσουν μερικοί ότι ο Harry Redknapp δεν ήταν, και δεν είναι, ένας πολύ καλός προπονητής. Ήταν αυτός που έσωσε την Τότεναμ από τον υποβιβασμό και έφερε την ομάδα στο Τσάμπιονς Λιγκ. Ήταν ο Redknapp που έκανε την Τότεναμ μια πραγματική ομάδα, ικανή να διεκδικήσει τη συμμετοχή της στην κορυφαία διοργάνωση. Ένα γεγονός που δεν πρέπει να ξεχαστεί εύκολα.
Ωστόσο, οι τελευταίοι οκτώ μήνες του κύριου Redknapp ήταν γεμάτες περίεργες αποφάσεις και επιλογές, πράγμα που κατέστρεψε ένα εξαιρετικό ρεκόρ της ομάδας του Βόρειου Λονδίνου.
Μέσα σε λίγους μήνες αφότου ανέλαβε την ευθύνη του συλλόγου ο ταλαντούχος νεαρός Πορτογάλος προπονητής Andre Villas-Boas, η Τότεναμ ανέκτησε την αποφασιστικότητά της και έγινε μια από της πιο σκληροτράχηλες ομάδες στην Πρέμιερ Λιγκ. Παίκτες, όπως ο Sandro, ο Jermain ο Defoe και ο Aaron Lennon φαίνεται πως αναμορφώθηκαν.
Ας ρίξουμε μια ματιά στο πρώην αφεντικό της Τσέλσι, τι τακτικές και ποιες αποφάσεις διαχείρισης έχει εφαρμόσει στην Τότεναμ, αλλά και πως την έκανε μια από της ομάδες που για να ηττηθεί στην Premier League, ο αντίπαλος πρέπει να φτύσει αίμα. Αναλύουμε, επίσης, γιατί απέτυχε ως προπονητής της Τσέλσι και τους παράγοντες που έκριναν ότι πλέον δεν μπορούσε να συνεχίσει στην ομάδα.
Τον Ιούνιο του 2011, μια νέα εποχή άρχισε στην Τσέλσι με τον εντυπωσιακό διορισμό του Andre Villas-Boas. Το κλαμπ του Λονδίνου είχε καταβάλει πάνω από 13 εκατομμύρια λίρες Αγγλίας για να καταγγείλει τη σύμβασή του με την Πόρτο και να του δώσει τη δυνατότητα να ενταχτεί στην αυτοκρατορία του δυτικού Λονδίνου. Ενώ όλοι νομίζαμε ότι ήταν η αυγή μιας νέας εποχής στο Στάμφορντ Μπριτζ, ήρθαν οι αναπόφευκτες συγκρίσεις με τον Jose Mourinho.
Μόλις εννέα μήνες αργότερα, ο Villas-Boas απολύθηκε μετά την ήττα με 1-0 στο πρωτάθλημα από την Γουέστ Μπρομ. Το να είναι η ομάδα 3 πόντους πίσω από τις ομάδες που βγαίνουν στο championσ league και τα μεγαλύτερα αστέρια του συλλόγου να είναι περιθωριοποιημένα, ήταν μια πραγματικότητα που ήταν δύσκολο να την καταπιεί το διοικητικό συμβούλιο της Τσέλσι (Roman Abramovich) αλλά και οι παίκτες και οι οπαδοί.
Η περιθωριοποίηση των Τέρι, Κόουλ, Λάμπαρντ και Εσιέν, σε διαφορετικά στάδια της σεζόν, είχε σαν στόχο να μπουν νέα πρόσωπα και φρέσκο αίμα στην ενδεκάδα. Ίσως, ο Villas-Boas να βιάστηκε να κάνει αυτές τις ενέργειες και σίγουρα οι αντικαταστάτες ήταν ανεπαρκείς. Ωστόσο, δεν μπορεί να υπάρξει αμφιβολία για την αξιοπιστία των προθέσεών και τη δυναμική της φιλοσοφίας του. Ο Εσιέν συχνά τραυματίας και πολύ αδύναμος σε σχέση με προηγούμενες εποχές, ο Τέρι να αγωνίζεται να κουμαντάρει μια πολύ πιο αδύναμη άμυνα από προηγούμενος χρονιές, ο Λάμπαρντ να έχει ένα παρατεταμένο ντεφορμάρισμα και να υποφέρει από κάποιους άτυχους τραυματισμούς. Η πιο ατυχή απόφαση του AVB ίσως να ακούει στο όνομα του Άσλεϊ Κόουλ, αλλά η απόφασή του για τους άλλους τρεις ήταν απόλυτα δικαιολογημένη. Απλά δείτε: ο Εσιέν είναι δανεικός στη Μαδρίτη και ο Τζον Τέρι αγωνίζεται να ανακτήσει τη θέση του στην άμυνα, μπροστά από τους Καχίλ και Ιβάνοβιτς. Μήπως τελικά η διορατικότητα του AVB είχε βάση μετά από όλα αυτά;
Ίσως, το πιο μεγάλο λάθος του Villas-Boas να ήταν ότι οι αντικαταστάτες ήταν ανεπαρκείς. Ο Άλεξ δεν ήταν Τέρι. Ο Μεϊρέλες δεν ήταν Λάμπαρντ και ο Μίκελ δεν ήταν Εσιέν.
Δικαιώνεται λοιπόν η διοίκηση της Τσέλσι στον τερματισμό του συμβολαίου του AVB;
Οι φίλαθλοι της Τσέλσι υποστηρίζουν πως ευτυχώς ανέλαβε ο Di Matteo και η ομάδα σήκωσε το Champions League και το FA Cup. Δεν υπάρχει καμία αντίρρηση ή αμφιβολία ότι η κατάκτηση των δύο τροπαίων είναι επιτυχία του Di Matteo, που τα κατάφερε μάλιστα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, αλλά, η μακροπρόθεσμη αντικατάσταση του Villas-Boas για το μακροπρόθεσμο μέλλον, μάλλον έχει έλλειψη λογικής.
Η ομάδα λοιπόν με τον Di Matteo πάλεψε, αγωνίστηκε και κέρδισε δύο κορυφαία τρόπαια. Αλλά, ο τρόπος με τον οποίο έπαιζε η ομάδα άφησε τον Αμπράμοβιτς αβέβαιο ως προς τον Di Matteo. Ένας σύλλογος όπως η Τσέλσι δεν μπορεί να σχεδιάζει βραχυπρόθεσμα. Ο σχεδιασμός πρέπει να είναι μακροπρόθεσμος. Θα πρέπει να περιστρέφεται γύρω από την ανάπτυξη των παικτών της ακαδημίας της και τη δημιουργία ενός μοναδικού στυλ παιχνιδιού.
Γεγονός είναι ότι ο Villas-Boas εργαζόταν προς αυτή την κατεύθυνση. Αυτό που χρειαζόταν ήταν περισσότερος χρόνος. Μια πολυτέλεια που δεν παρέχεται από τη ρωσική ολιγαρχία.
Πολλοί θα υποστηρίξουν ότι το μέλλον του Villas-Boas ήταν προβλέψιμο όταν αποφάσισε να δεχτεί τη δουλειά. Οι συγκρίσεις με Mourinho θα ήταν αναπόφευκτες. Κάποιοι άλλοι πίστευαν ότι αυτές σύντομα θα ξεχαστούν, μια και τα στυλ τους διαφοροποιούνται με πολλούς και ακραίους τρόπους. Ο Mourinho μπορεί να θεωρηθεί εριστικός και αδιάφορος, ο Villas-Boas είναι μετρημένος και ήρεμος. Οι αποφάσεις του AVB, σωστές ή λάθος, εξηγούνται με λογική σκέψη και αυτοσυγκράτηση μετά από κάθε παιχνίδι. Ο Villa-Boas δεν είναι Mourinho.
Η σύγκριση των Mourinho με Villas-Boas ίσως να αποβεί εις βάρος του AVB, αλλά σε αυτό σίγουρα δε φταίει ο ίδιος. Η χρονική στιγμή του διορισμού του σε μια κρίσιμη περίοδο, με την επιθυμία για ανανέωση και κατάκτηση τίτλων συγχρόνως, ήταν γραπτό να μη στεφτεί με επιτυχία. Σπάνια στην Τσέλσι, όταν ένας δημοφιλές προπονητής απολύθηκε, ο νέος προπονητής είχε αποδοχή από τους οπαδούς. Απλά, ρωτήστε τον Avraam Grant. Είτε τον αγαπάτε είτε όχι, αυτός έφτασε την Τσέλσι στον τελικό των Champions League και League Cup, στη μόνη σαιζόν του ως προπονητής της Τσέλσι. Επίσης, δεν έχασε ούτε ένα παιχνίδι εντός έδρας. Ωστόσο, ποτέ δεν άρεσε και δεν έγινε αποδεκτός από τους οπαδούς. Το ίδιο συνέβη και με τον Villas-Boas. Και το ίδιο συμβαίνει και με τον Rafa Benitez.
Το πιο εντυπωσιακό χαρακτηριστικό στην αρχή της καριέρας τού AVBστην Τότεναμ, ήταν η προφανής ενότητα στην ομάδα. Οι παίκτες, συχνά, υμνούσαν τις καινοτόμες μεθόδους στην προπόνησή του και τις δεξιότητες που είχε να διαχειρίζεται ανθρώπους. Δεν έχει περάσει αρκετός καιρός απ’ ότου οι δυσαρεστημένοι παίκτες του, της Τσέλσι, έσπευσαν να επικρίνουν τις μεθόδους του στην προπόνηση. Όμως, πώς μπόρεσαν να επικρίνουν τον προπονητή που γνώριζαν ότι είχε την ευθύνη σε ένα μεγάλο μέρος της προπόνησης κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Mourinho;
Αρκετά όμως με τις συγκρίσεις.
Οι κύριες αλλαγές που έκανε, ώστε η Τότεναμ να παίζει καλά και πώς έγιναν;
Τα πιο εμφανή παραδείγματα βρίσκονται στους προαναφερθέντες Σάντρο, Λένον και Ντεφόε. Εκτός από την εμπιστοσύνη που τους δίνεται μέσω του χρόνου συμμετοχής στους αγώνες, ο AVB έχει αλλάξει ελαφρώς τους ρόλους τους. Οι αλλαγές στον τρόπο παιχνιδιού του Ντεφόε είναι ελάχιστες, ωστόσο η νέα του ελευθερία να σουτάρει οπότε μπορεί, ή όταν ο ίδιος θεωρεί ότι μπορεί να έχει επιτυχία, τον έχει κάνει άλλον παίκτη. Μια ελευθερία που ο Redknapp φάνηκε να περιορίζει. Ο Ντεφόε είναι καλύτερος όταν αντιμετωπίζει τον αντίπαλό του 1:1, αλλά και στο να κάνει ένα πίβοτ που θα δημιουργήσει μισό μέτρο ελευθερίας για να μπορέσει να εξαπολύσει ένα σουτ. Αυτή η ελευθερία είχε ως αποτέλεσμα 14 γκολ φέτος.
Ίσως, ο καλύτερος παίκτης της Τότεναμ αυτή τη σεζόν να είναι ο Σάντρο. Αν μη τι άλλο, είναι εμφανέστατα ο πιο βελτιωμένος. Με τις περισσότερες παρεμβολές και τα περισσότερα τάκλινγ, είναι στατιστικά ο κορυφαίος στα πέντε κορυφαία πρωταθλήματα της Ευρώπης. Ο διεθνής με την Εθνική ομάδα της Βραζιλίας έχει γίνει ένας από τους καλύτερους μέσους της Ευρώπης. Αυτό δεν είναι υπερβολή. Μια ματιά στα στατιστικά του λέει όλη την αλήθεια. Στους κορυφαίους πέντε της Premier League, σε ότι αφορά το να καθαρίζει τις φάσεις στην άμυνα, απροσπέλαστος (έχει δεχτεί τις λιγότερες ντρίπλες από κάθε άλλον παίκτη της Premier League). 
Προσθέστε σε αυτά και το ποσοστό 85,7% επιτυχίας στις πάσες, καθώς και το ότι έχει καλύψει τη μεγαλύτερη απόσταση από κάθε άλλον παίκτη της Τότεναμ τη φετινή σεζόν και θα καταλάβετε γιατί η τιμή του εκτινάχτηκε στα ύψη. Επί Redknap ήταν ήρεμος και αγκυροβολημένος στη μεσαία γραμμή. Η βασική διαφορά στο νέο καθεστώς AVB, του έχει δώσει την ελευθερία να πιέζει ψηλότερα, για να κερδίζει την μπάλα πιο κοντά στο στόχο. Έτσι, ανάλογα με την περίπτωση, εκμεταλλεύεται τα προσόντα του, δίνει μεγαλύτερη σημασία στην ικανότητά του στις πάσες και έχει την απαραίτητη επιρροή, ψηλά στο γήπεδο.
Αυτό με τη σειρά του έχει βελτιώσει και τις επιδόσεις του Άαρον Λένον. Με τις έξι ασίστ στην Premier League και με το να παίζει στο Europa League πιο ψηλά κατά περίπου 15%, σε σύγκριση με το υπό καθεστώς της εποχής του Redknap, ο Λένον έγινε καθοριστική αξία για την Τότεναμ αυτή τη σεζόν. Έτσι, είναι πιο κοντά στον επιθετικό και δεν υπάρχει η ανάγκη να κουβαλά την μπάλα για μεγάλη απόσταση. Αυτό, του επιτρέπει να βγάζει πιο πολλές σέντρες και οι κάθετες πάσες του να είναι ακριβείς.
Αυτές οι μικρές αλλαγές έχουν επηρεάσει τον τρόπο παιχνιδιού της Τότεναμ, σε σημείο που αυτοί οι παίκτες να είναι οι πλέον αποτελεσματικοί. Ωστόσο και άλλες εξαίρετες αποφάσεις στη τακτική τού Villas-Boas έχουν βοηθήσει.
Ο Μόουζα Ντεμπελέ υπήρξε μία από τις μεταγραφές της σεζόν. Με τη συνεχόμενη αδυναμία της Μάντζεστερ Γιουνάιτεντ στο κέντρο, θα πρέπει ήδη να έχουν μετανιώσει για την απόφασή τους να παραιτηθούν από την προσπάθεια να φέρουν τον διεθνή Βέλγο στο Ολντ Τράφορντ. Η ικανότητά του να κουβαλά την μπάλα με ταχύτητα και να την διατηρεί στην κατοχή του, είναι ζωτικής σημασίας στη συνεργασία του με τον Σάντρο. Το ότι κράτησε τον Ντεμπελέ στη μεσαία γραμμή, είναι έργο και επιτυχία του Villas-Boas.
Όσον αφορά τις μεταγραφές, ο AVB έχει τη νοημοσύνη και την ευχέρεια να σκέπτεται μακροπρόθεσμα. Ο Hugo Lloris, ένας από τους καλύτερους τερματοφύλακες της Ευρώπης, ήρθε στην Τότεναμ για τρία χρόνια, παρά την εντυπωσιακή φόρμα του Brad Friedel. Ο Lloris μπορεί να γίνει μόνο καλύτερος δουλεύοντας μαζί με τον Αμερικανό και θα έχει τη δυνατότητα να παραμείνει ο βασικός τερματοφύλακας της Τότεναμ για την επόμενη δεκαετία.
Η μεταγραφή του Jan Vertonghen ήταν ιδιοφυέστατη. Ο πρώην αρχηγός του Ajax έχει χρησιμοποιηθεί ως αριστερός μπακ για μεγάλες περιόδους της σεζόν, λόγω του τραυματισμού του Ekotto. Ωστόσο, η θέση που προτιμά και αποδίδει καλύτερα, παραμένει στο κέντρο της άμυνας. Επιπλέον, οι ηγετικές του ικανότητες τον κάνουν υποψήφιο να είναι ο μακροπρόθεσμος καπετάνιος της άμυνας της Τότεναμ. Προσθέτοντας σε όλα αυτά και την ικανότητά του να ανεβάζει την ομάδα, αυτόματα αποκτά ακόμα μεγαλύτερη αξία το σύστημα που περνά ο Villas-Boas.
Dempsey και Sigurdsson είναι ευφυείς και ομαδικοί παίκτες. Ευέλικτοι, αν και περιορισμένοι στην ικανότητα να γυρίζουν έναν αγώνα υπέρ τους, φέρνουν όμως τις δικές τους ιδιότητες. Ο Dempsey είναι ένα θαυμάσιος κεφαλοσφαιριστής, ένα πολύτιμο περιουσιακό εργαλείο με τους Bale και Lennon στα άκρα και μια εναλλακτική λύση για τον Defoe. Ο Sigurdsson είναι ειδικός στην οργάνωση των στημένων φάσεων και εξαίρετος οργανωτής, όταν η μπάλα παίζετε σε άλλα σημεία του γηπέδου από τους Καμπούλ, Vertonghen, Bale και Sandro.
Στο θέμα της τακτικής, η ομάδα εξελίσσεται. Σε αντιστοιχία με την εποχή Redknap, το ποσοστό επιτυχίας στις πάσες είναι υψηλότερο, επιτρέποντας έτσι στην ομάδα να διεκδικήσει την νίκη χωρίς να χρειάζεται να βασίζεται μόνο στην ταχύτητα των Bale και Lennon. Η ομάδα καλύπτει μεγαλύτερες αποστάσεις, μια και πιέζει ψηλότερα και προσπαθεί να κερδίσει την μπάλα πιο κοντά στο τέρμα του αντιπάλου.
Όλα αυτά είναι δεδομένα. Η Τότεναμ παίζει καλύτερο ποδόσφαιρο. Και αυτά τα δεδομένα, αν βάλουμε στην άκρη απλά το να βλέπεις την Τότεναμ να παίζει ποδόσφαιρο, είναι μια διαφορετική εμπειρία από την περασμένη σεζόν. Η ομάδα είναι σίγουρα πιο έξυπνη. Αντικατοπτρίζει τον προπονητή της κατά την διάρκεια του αγώνα. Ακόμα και ο εξαιρετικά ταλαντούχος και πλήρης παίκτης της Τότεναμ, ο Gareth Bale δείχνει πιο έξυπνος και ευέλικτος. Το παιχνίδι του έχει γίνει πιο ολοκληρωμένο, έχει περισσότερα γκολ και περισσότερες καθοριστικές πάσες, από ό, τι είχε, σε αυτή τη φάση, την περασμένη σεζόν.
Η εξέλιξη της ομάδας υπό τις εντολές του AVB είναι εύκολη να περιγραφεί. Τα γεγονότα φαίνονται από μόνα τους. Ωστόσο, και η αφανής δουλειά είναι εξίσου εντυπωσιακή. Οι προπονήσεις είναι πιο έντονες, κατά γενική ομολογία των παικτών. Αυτοί πάλι: αισθάνονται πιο ευτυχισμένοι και φαίνονται πιο ευτυχισμένοι. Οι οπαδοί έχουν ανανεώσει την ελπίδα τους, βλέποντας ότι ο σύλλογος σχεδιάζει μακροπρόθεσμα εντός και εκτός γηπέδου.
Αν ο AVB μπορεί να διατηρήσει αυτό το επίπεδο εμπιστοσύνης και να οικοδομήσει πάνω στο καλό ξεκίνημα αυτής της συνεργασίας, τότε πιστεύουμε ότι υπάρχει πιθανότητα η Τότεναμ να είναι και πάλι στο Champions League την επόμενη σεζόν. Έχουν σίγουρα την ομάδα να ταράξουν τα νερά της PremierLeague. Η παρέα των Defoe, Bale, Sandro και Vertonghen, μεταξύ άλλων, αξίζει να παίζει στο υψηλότερο επίπεδο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.
Για τον Villas-Boas η συμμετοχή στο Champions League θα είναι πράγματι γλυκιά. Ειδικά αν αυτό είναι εις βάρος της Τσέλσι…